Búnaðarrit - 01.01.1967, Blaðsíða 237
BÚNAÐARÞING
229
silungsveiði fylgir, í því augnamiði einu að liagnýta
veiðina, en láta sér liins vegar í léttu rúmi liggja, þótt
afleiðing þessarar ráðabreytni verði sú, að búskapur á
þesum jörðum lamist eða leggist með öllu niður. Þetta
er mjög varbugavert fyrirbæri, sem vert er að gefa
gaum, og það því fremur sem nokkur liætta getur verið
á, að þetta færist í aukana. Skilyrði til lax- og silungs-
veiði liér á landi eru frá náttúrunnar liendi mjög góð.
Þá liefir reynslan sýnt, að með beitingu nýrrar tækni
á þessu sviði sem öðrum, má stórauka veiðina og gjöra
þessi lilunnindi miklum mun verðmætari en þau enn eru.
Þau byggðarlög í sveitum þessa lands, sem veiðiblunn-
inda njóta, eru öðrum betur sett í því efni, að íbíiar
þeirra geta styrkt búskaparaðstöðu sína með fjölbreytni
í búskaparliáttum, þegar til viðbótar þeim afrakstri af
búrekstrinum, sem bændum fellur í skaut, koma tekjur
af þessum hlunnindum. Aukin fjölbreytni í sveitabú-
skap vorum er bændum mikil nauðsyn. 1 því er fólgin
sterk vörn til þess að standa af sér áföll, sem alltaf
geta að liöndum borið.
En sú liagkvæmni og öryggi í búskapnum, sem sú að-
slaða veitir, sem liér var lýst, er fyrir borð borin og
að engu gerð, þegar svo ber að, að jarðir, sem þessi
hlunnindi fylgja, lenda í eigu utansveitarmanna, sem
engu skeyta öðru en því að nýta veiðina, en láta jarð-
irnar fara í eyði. Hér blasir augljóslega við þjóðfélags-
legt vandamál. Með því að leggja jarðirnar í eyði af
þessum sökum, eru þau búskaparskilyröi, sem þarna
em fyrir hendi, að engu ger og meira en það, því þær
öru framkvæmdir í ræktun og öðrum framförum, sem
verið liafa aðalsmerki sveita vorra nú um skeið, fara
þarna fram lijá garö'i, en merki kyrrstöðu og afturfara
segja til sín og því meir sem lengra líður, að hlíta verð-
ur þessu ófremdarástandi. Þá er viðkomandi byggðarlag
einnig svipt öllum tekjum af veiðililunnindum utansveit-
armanna, sem þannig fara að.