Morgunn - 01.06.1922, Qupperneq 44

38
MOR&UNN
að heitbinding prestanna við játningaritin ríði al-
gjörlega í bága við höfuðfrurareglu hinnar evangelisku
lútersku kirkju, sem sé sú, að heilög ritning ein skyldi
vera regla og mælisnúra trúar og kenningar kirkjunnar.
I þessari ágætu ritgerð telur dr. Jón Helgason kirkj-
una geta gengið það lengst, að krefjast þess loforðs eða
heits af þjónum sinum, að þeir skuli predika evangelíum
Jesú Krists. Hann minnir á það, sem Jesús hafi sjálfur
sagt á hátiðlegri stundu: »Farið . . . og kennið þeim að
halda það, sem eg hefi boðið yður«. Það telur hann kirkj-
unni ætti að geta nægt. Og sannleikurinn er líka sá, að
islenzka lcirkjan telur sér þetta nœgja. Vitanlega er skoðana-
munur innan kirkjunnar í trúarefnum, en alt bendir þó
á, að afstaðan til trúarjátninganna sé að verða algert
aukaatriði fyrir mönnum. Því þótt einstöku maður só
ofurlítið að malda í móinn, þá er ekkert ljósara en, hvernig
meginþorri kirkjunnar lítur á. Það sést berlegast á þvi,
að dr. Jón Helgason er nú sjálfur yflrmaður og biskup
kirkjunnar; það sóst ennfremur á því, að kirkjan tekur
árlega i sína þjónustu nýja menn, sem í þessu efni eru
honum alveg sammála, því að kensluatofnun ríkisins fyrir
guðfræðinga er það sjálf, og það sést enn fremur á því,
aö það skuli ekki eingöngu vekja almenna ánægju meg-
inþorra landsraanna, heldur fyrst og fremst allra andlegr-
ar stéttar manna, er þessi sama guðfræðinga-kenslustofn-
un gerir frægaBta Unltara íslendinga að heiðursdoktor,
t>að er því mála sannast, að ef þessi nýi söfnuður
veBtra heflr talið nokkura ástæðu til þess að hafa ein-
hverja hliðsjón af íslenzku kirkjunni um það, hvernig hann
snerist við þessu máli, þá gat hann naumast verið i vafa
um hennar skoðun. Og reyndin hefir einnig orðið sú, að
8öfnuðiuum heflr nægt nákvæmlega það sama sem dr.
Jón Helgason telur kirkjunni eiga að nægja og kirkjan
er altaf að staðfesta að sér nægi. Játning safnaðarins
er svo orðuð i lögum hans:
»Söfnuður þeasi játast undir trú Jesú Krists, eins og