Morgunn - 01.06.1922, Blaðsíða 41

MORÖUNK
35
gáfurn undirstöðu-kenning nýju guðfræðinnar, sem er, að
guð og maður sé í insta eðli sínu eitt og hið sama.
JafnBkjótt og menn hafa komið auga á það, fellur að
Bjálfsögðu niður deilan um guðdóm Krists, — en það atriðið
hefir jafnan verið aðalágreiningaefnið, — og þá veldur það
engum örðugleikum að kannast við það, að guðdómseðlið
hafi verið í ríkari mæli hjá Kristi en nokkurum öðrum,
8em menn vita til að lifað hafi á jörðinni. Þess vegna er
það hin mesta fjarstæða að halda því fram, að nýja guð-
fræðin 8é fráfall frá eldri guðfræði til Unítara. Nýja guð-
fræðin er ekki eign neinnar sérstakrar kirkjudeildar,
heldur allra. Það er því augljóst, að sama framþróunin
hefir gerst á trúarhugmyudunum hjá helztu Unítörum og
fróðustu og gáfuðustu mönnum ýmsra annara kirkjudeilda.
Þegar því flokkur mótmælenda og Unítara kemst við sam-
anburð á trúarskoðunum sínum að þeirri niðuretöðu, að
þeir eigi fyllilega samleið í trúarefnum, þá er það alls
ekki fyrir það, að annar hafi þar undan hinum látið eöa
annar látið teymast af hinum, heldur hafa skoðanir þeirra,
sem áður voru að ýmsu aundurleitar, blátt áfram runnið
saman 1 æðri einingu. Svo hefir farið um þessa tvo flokka
landa vorra í Vesturheimi, sem eg nefndi, og þeir hafa
nú samþykt að renna saman í einn eöfnuð með sameigin-
íega kirkju og sameiginlegan kennimann. Nokkura ástæðu
hefi eg tii að halda, að þeir hefðu ekki látið þetta aam-
band undir höfuð íeggjast, pó aö þeir hefðu samfœröt um að
þeir væru hvorir öðrum fjarlægarí í Bkoðunum 611 l’EUn
varð á. Sú skoðun min kemur mér til þe88 að líta á
þennan »SambandsBöfnuð* sem einn hinn merkasta VÍð-
burð í kirkjusögu Islendinga á síðari tímum. Eg Skal
siðar í grein þessuri skýra frá, á hverju eg reisi hana.
Eftir þvi sem eg hefi haft spurnir af, þá á þetta
sameiningarmál sér nokkuð langan aldur. En svo langt
er það þó komið árið 1916, að síra Friðrik Bergmann
semur þá uppkast að lögum fyrir væntanlegan kirkjufélags-
skap meðal frjálslyndra kirkjumanna íslenzkra þar vestra.
8*