Morgunn - 01.06.1922, Síða 63

MORÖUNN
57
4
neinni átt að gera sér í hugarlund, að miðlarnir hafi þekt
menn, sem aldrei höfðu áður til neinna miðla komið; enn
fráleitara er hitt, að halda, að miðlarnir þekki hvern
gest, sem ekki hefir látið nafns síns getið, og hafi aflað
sér vitneskju um hann.
Beztu miðlarnir eru yfirlætislausir og hreinskilnir
menn, og þeim er ant um að gera það, sem þeir bezt
geta, með sinni kynlegu gáfu, til þess að hjálpa þeim,
sem í sorgir hafa ratað. Við og við kemur það fyrir, að
menn rekast á hina og aðra, er þykjast vera gæddir gáf-
um, sem þeir hafa ekki, eða bæta við þverrandi gáfur
með ágizkunum og undanbrögðum; en að svo miklu leyti,
sem þessir eftirlíkjendur hafa sviksemi i frammi, eru þeir
í raun og veru ekki miðlar. Ef reynslulausir viðvaning-
ar fara til svikara, sem auglýsa sig með spjöldum á bök-
um og brjóstum manna eða með öðrum ráðum, þá eiga
þeir það skilið að verða fyrir þeirri útreið, sem þeir fá.
Að hinu leytinu hefi eg ekki að jafnaði orðið þess
var, að menn, sem orðið hafa fyrir ástvinamissi, séu of
fljótir til að sannfærast. Sumir eru það; sumir eru svo
auialegir, að þeir láta það út úr sér í gáleysi, er ætti að
koma sem sannanir; en venjulegast er það rangt aðætla,
að auðvelt sé að fara út í gönur raeð menn, sem eru í
raun og veru að leita sér huggunar. Þeir beita oft gagn-
rýninni fyllilega, og eru skynsamlega varkárir. Löngun
þeirra til þess að komast að réttri niðurstöðu vekur stund-
um hjá þeim hóflausa hræðslu við það, að þeir kunni að
verða fyrir blekkingum í jafn-stórmerku máli. Og jafn-
vel eftir að þeir hafa fengið verulega góðar sannanir,
hverfa þeir stundum frá þeim — sem er mjög eðlilegt —
og fara að efast af nýju Margra ára reynslu þurfti eg
sjálfur, áður en eg varð þess albúinn að kannast við það,
að sannana-magnið yrði í heild sinni ekki véfengt.
Um son minn Raymond sérstaklega er það að segja,
að eg hefi oft við hann talað, síðan er bókin var gefin
út í fyrstu; en ákefð hans í að senda skeyti hefir dofnað.