Morgunn - 01.06.1922, Qupperneq 90

84
MORGUNN
fyrir framan með tveímur tveggja rúða gluggum á vest-
urhlið. Eg sat þarna þegjandi dálitla stund og taiaði
hvorug til annarar. Loks fór mér að leiðast og hugsaði
til heimferðar, því að eg þóttist engin merki sjá til þess,
að eg fengi góðgerðir. Eg stend svo upp, og það gerir
hún líka, og fylgir mér til dyra. Þá nemum við staðar
í bæjardyrunum og byrjar hún þá að tala við raig, og
spyr mig, hvort eg hafi vitað af þessum bæ hér. Eg
kvað nei við því. Aftur spyr hún mig, hvort eg muni
treysta mér til að finna þennan bæ aftur. Eg játaði því,
hélt það væri ekki svo vandratað hérna út og ofan í
nesið. Spyr hún mig þá, hvort eg vilji ekki fara til sín
fyrir vinnukonu á næsta vori. Getur þess, að konan,
sem eg hafi séð, og leiddi mig inn, sé móður sín og þær
búi nú saman, mæðgurnar, en hún sé trúlofuð og ætli að
fara að búa með kærasta sínum í vor, og sig vanti vinnu-
konu. Mér var illa við þessa bón, því að eg vissi, að
þetta voru huldukonur, þegi stundarkorn og hugsa mig
um, hverju eg eigi að svara. Þá dettur mér alt í einu í
hug, að eg 8é vistuð og segist ekki geta það, því að eg
sé ráðin hjá Margrétu á Skagaströnd, eins og satt var.
Eg var hálf-hrædd við að segja henni það, því að eg
hafði heyrt, að huldufólk hefndi sín, ef ekki væri gert
eins og það vildi, og bið hana að láta mig ekki gjafda
þess, þó að eg geti ekki orðið við bón hennar, því að
hún sæi það sjálf, þar sem eg væri vistuð, að eg mætti
ekki bregða loforð mitt. Gegnir hún því engu, en eg sé
strax, að hún verður alvarleg á svipinn. Hún stendur
við vinstri hliðina á mér í dyrunum og tekur með hægri
hendi um vinstri upphandlegg á mér nokkuð þétt og
strýkur hendinni ofan á úlnlið og heldur þar, með þeim
ummælum, að það Bé ekki víst að Margrét á Skagaströnd
hafi eins mikið gagn af mér, eins og hún gæti haft, þó
að eg færi til hennar. Þá svara eg, að það geti vel ver-
ið, eg geti veikst og dáið; það hefðu þá heldur ekki aðr-