Barnablaðið - 01.12.1989, Page 23

BARNABLAÐID 23
Drengurinn hljóp til fátæku kon-
unnar, stakk seðlunum í olnboga-
bótina á henni og hrópaði: „Þetta
máttu nú eiga, aumingja snjó-
koma!“
Konan þreif í öxlina á drengn-
um, laut niður og kyssti hann á
ennið. Hún jós blessunnaróskum
yfir hann. Heit þakkartár runnu
hnigu af augum hennar og hrundu
eins og daggardropar niður á
drenginn.
„Æ, æ, pabbi komdu fljótt að
hjálpa mér“, hljóðaði drengurinn.
„Snjókonan ætlar að taka mig!“
„Sérðu ekki, góði minn, að þetta
er lifandi kona?“ sagði faðir hans
og klappaði á kollinn á honum. —
„Engin snjókona gæti lotið niður
og kysst þig svona innilega á enn-
ið, engin snjókona gæti talað
svona fögur orð og látið svona heit
þakkartár hrynja yfir þig.“
Litli drengurinn leit brosandi
framan í konuna og var nú ekki
hræddur við hana lengur. Svo fóru
þeir feðgarnir leiðar sinnar.
Fátæka móðirin hugsaði með
gleði til jólanna. Hún dustaði af sér
snjóinn, og barnið hjúfraði sér upp
að brjósti hennar. Hún laut höfði í
tilbeiðslu og lofgerð og hugsaði á
þessaleið: „Ó, hvaðGuðergóður!
Hann svaraði bæn minni með
köldum snjó, en jafnvel í klakanum
og köldum snjó finn ég yl hans
elsku og náðar. Algóður Guð veri
lofaður fyrri þennan blessaðajóla-
snjó.“