19. júní - 19.06.1978, Blaðsíða 6

hjá Gunnari, það var blátt áfram
óhugsandi að ætla sér að búa
saman án þess að vera gift. Það
dugði eiginlega ekki til vegna þess
að ég kallaði mig Kristinsdóttur
eftir sem áður, en það voru sí-
felldar augnagotur og vandræði
því samfara, þannig að ég lét að
lokum undan og kallaði mig
Friðbjörnsson. Þess má líka geta
að til þess að komast inn á
hjónagarða í Bretlandi þarf fólk
að sýna hjónavígsluvottorð.
Höfðuð þið sem unglingar tal-
ið það öruggt að hjónaband lægi
fyrir ykkur?
Ella Kolbrún: í hreinskilni sagt,
þá hafði ég aldrei hugsað út í það.
Þegar ég afréð að fara til Dan-
merkur að læra sjúkraþjálfun,
hafði ég fyrst og fremst í huga
hversu alþjóðleg menntun þetta
væri. Ég var staðráðin í því að
læra eitthvað sem gæfi mér
starfsmöguleika sem víðast og
auk þess vantaði tilfinnalega fólk
með þessa menntun á íslandi.
Gunnar: Ég hafði eiginlega
aldrei velt því fyrir mér hvort það
ætti fyrir mér að liggja að verða
fjölskyldumaður.
Höfðuð þið hugmyndir fyrir-
fram um það hvernig hjóna-
bandið yrði?
Gunnar: Ég held að við höfum
tekið hjónavígsluna mjög lítið
hátíðlega og ákvörðunin um
þetta spor ekki verið stærri en að
afráða eina bíóferð í Gamla Bíó.
Astæðan var auðvitað sú, að
þetta var það sem við vildum og
það var sæmilega góður aðdrag-
andi að þessu. Þegar að stundinni
var komið var enginn óraunsæis-
blær yfir þessu og það má líka
hafa í huga að við vorum orðin 24
ára gömul. Mér þótti það eigin-
lega viðmiðunaratriði þess að fólk
ætti gott með að búa saman,
þegar því þætti orðið gott að
þegja saman.
Voru einhverjar hugmyndir
uppi um hlutverkaskiptingu?
Ella Kolbrún: Það kom aldrei til
að við ræddum um það, að þetta
ætti ég að gera og Gunnar eitt-
hvað annað. Sú hætta sem sífellt
er verið að tala um í sambandi við
mismunandi hlutverk hjónanna,
held ég að komi fyrst og fremst
upp þar sem annar aðilinn dregst
aftur úr hinum, staðnar á ein-
hvern hátt. Það má taka sem
dæmi fólk sem fylgist að í skóla
fram að ákveðnum aldri. Annar
aðilinn heldur síðan áfram námi
og hinn ekki og slíkt getur oft leitt
til þess að sá aðilinn sem ekki hélt
áfram er farinn að telja sér trú um
að hinn sé sér fremri. Slík hjóna-
Á vinnustað, í sjúkraþjálfunardeild H. I.
4
bönd eru þá komin í hættu þar
sem hjón eru hætt að líta á hvort
annað sem jafningja.
Höfðuð þið einhverja fasta
skiptingu með ykkur varðandi
heimilishaldið?
Ella Kolbrún: Þegar við fórum
fyrst út saman var Gunnar enn í
sínu námi og ég vann að mínu
starfi. Barn kom fljótlega til sög-
unnar, sem við höfðum á vöggu-
stofu. Þegar heim kom á kvöldin,
skiptum við yfirleitt með okkur
þeim verkum sem lágu fyrir, „ef
þú þværð upp tek ég þvottinn“ og
þetta gekk vel fyrir sig.
Gunnar: Þetta breyttist ekki svo
mikið eftir að ég lauk námi. Við
hugsuðum bæði um barnið þegar
við vorum ekki að vinna, en Ella
vann töluvert mikið vaktavinnu
og þá var ég með barnið, en það
kom ekki til árekstra.
Þið fluttuð heim 1967 en stóð-
uð stutt við, hver var ástæðan?
Ella Kolbrún: Við höfðum aldrei
hugsað okkur að vera eiliflega er-
lendis og ákváðum að drífa okkur
heim, en það fór ekki allt eins og
við höfðum vonað. Gunnar fékk
ekki vinnu hér í Reykjavik, þar
sem ég starfaði og fór þvi norður í
land þar sem hann fékk verkefni.
Ég var hér í borginni með barnið,
en það var aldrei sameiginlegt
heimilishald þennan stutta tíma
sem við stóðum við.
Gunnar: Það voru ekki nema
nokkrir mánuðir sem liðu áður en
við ákváðum að fara út aftur. Ég
fór að vinna sem arkitekt, en Ella
Kolbrún fór út í það að læra
kennslu í sjúkraþjálfun. í miðjum
klíðum eignuðumst við annað
l^arnið okkar og ég hafði svona
meiri veg og vanda af því barni
en hinu eldra.
Ella Kolbrún: Þær voru margar
hverjar hissa nágrannakonurnar
þegar þær sáu hvað Gunnar var
mikið með barnið. Það hittist líka
þannig á að þegar stelpan var um
6 vikna þurfti ég að fara vegna
náms míns í aðra borg og hann