19. júní - 19.06.1978, Síða 10

Ég læt þó aldrei viðskiptavin fara án þess að selja honum eitthvað.
aðalstarf og má segja, að ég sé
aðeins húsmóðir i hjáverkum“.
Og það var greinilegt, því þeg-
ar okkur bar að garði, varð varla
þverfótað í göngum og stofum
fyrir kössum fullum af peysum,
jökkum og sjölum, sem Sigríður
var að ganga frá til útflutnings.
Verkaskiptingin á heimilinu er
i stórum dráttum sú, að Kjartan
sér um búskapinn og Sigríður
annast fyrirtækið og önnur verk
innanhúss. En sú verkaskipting er
ekki alger.
„Ég vinn sáralítið við bústörf-
in“, sagði Sigríður, „en ef eitt-
hvað bjátar á, t.d. við sauðburð-
inn, þá þarf ég að grípa inn í. Og
ég hef farið út og mjólkað úr
kúnum og gripið í heyvinnuvél-
arnar, en það tekur bara óratima
hjá mér“.
Lítill kokkur
Kjartan tók undir þetta og
sagði, að störf Sigríðar ættu
heldur ekki vel við sig.
„Ég er ákaflega litill kokkur og
get helst ekki eldað. Hins vegar
svelt ég ekki, þótt Sigríður sé ekki
heima, en matargerðin verður að
vera einföld. Ég aðlagaði mig að
því að bjarga mér sjálfur, þegar
við vorum hér tveir einir einn
vetur. En þá borðuðum við nú
8
aðallega slátur og skyr! Ég á líka
erfitt með að ganga inn í störf
Sigríðar við útflutninginn. Ég læt
þó aldrei viðskiptavin fara án
þess að selja honum eitthvað“.
,Já, Kjartan er mikill sölu-
maður“, sagði Sigríður. „En þótt
ég sé þannig ekki ómissandi, er ég
eins lítið að heiman og ég get.
Heimilið er fasti púnkturinn í til-
verunni, þar verða málin til og
þar vil ég vera. Með heimilinu á
ég við manninn minn og börnin,
ekki fjóra veggi. Umgerðin hlýtur
alltaf að vera til staðar, en fyrir
mér er hún ekki aðalatriðið“.
Einræði í stað lýðræðis
„Ég vandist því á mínu for-
eldraheimili, að ekki voru gerð
skörp skil á karla- og kvenhlut-
verkum“, sagði Kjartan. „Á
heimilinu var alltaf margt fólk,
minnst tvær fjölskyldur og auk
þess ömmur og margt vinnufólk.
Þar ríkti mikil samvinna, líkt og
gerðist í hefðbundnum bænda-
samfélögum. Mér finnst því þessi
samvinna svo eðlileg, að þar þurfi
enga hreyfingu til þess að bæði
hjónin hafi sama rétt til ákvarð-
anatöku á heimilinu. Mér finnst
þetta einfaldara í allri fram-
kvæmd en barátta Rauðsokku-
hreyfingarinnar gefur til kynna.
Ég hef ekki vanist því að konan ^
þurfi að vera veik og karlmaður-
inn sterkur.
Hins vegar virðist það vera svo
i okkar lýðræðisþjóðfélagi, að á
einstaka heimilum ríkir ekki lýð-
ræði heldur einræði, og er það þá
ýmist konan eða maðurinn sem
stjórna. Ef maðurinn er sá sterki, J
virðist mér oft að konan mæni a
hann með aðdáun, hvað sem
hann gerir, en ef það er á hinn
veginn hef ég ekki séð þennan
dýrðarljóma í augum karlmanns-
ins. Hann virðist fremur gefa sig
undir stjórn konunnar eins og af
illri nauðsyn. Það er auðvitað
hagræðing í því að annar stjórni,
en þegar það gengur of langt,
verður það óhagkvæmt. Til
dæmis verður oft mikil tíma-
eyðsla við það að konan getur
ekki tekið nauðsynlegar ákvarð-
anir þegar bóndinn er ekki
heima“.
Skuldbinda hvort annað fjár-
hagslega ■**
Talið barst þessu næst að fjár-
málunum. Þessi liður heimilis-
halds er heilmikið vandamál í
mörgum hjónaböndum, sérstak-
lega þar sem of mikill greinar-
munur er gerður á „hans“ pen-
ingum og „hennar“. Þetta atriði
sögðu þau Sigríður og Kjartan
vera vandalaust hjá þeim.
„Við skuldbindum hvort ann-
að fjárhagslega og það hefur
aldrei verið neitt ágreinings-
atriði“, sagði Kjartan. „Við höf-
um sitthvort ávísanaheftið og því
að vissu leyti aðskilinn fjárhag, en
ef t.d. víxill fellur á Sigríði þegar
hún er ekki heima, þá borga ég
hann auðvitað.
Það er líka alveg sama hvort
okkar kaupir í matinn. Við höf-
um það bara þannig, að það okk-
ar sem er statt í bænum, sér um
innkaupin".
Kjartan bætti því við að sér
fyndist geysilegur tími fara í það
að halda heimili, þótt ekki sé