19. júní - 19.06.1978, Qupperneq 18

-| Þau voru bæði í sama bekk, og brátt var Amor
sendur. Þau leiddust út í lífsins garð, þótt lófa
vantaði og hendur. „Mundu mig, því ég man
þig“, sagöi María í trekknum. ,,Ég geri það
sama, og giftumst svo", svaraði Gunnar á
Hljómskálabekknum.
2 Himinninn varð nú heiður og blár, og hvergi
komst ský á loft. ,,Ég hef galopin augu, er
greindarhár", Gunnar sagði það oft. „Svo ég
hef blindast brátt af sól, og blindri ást á kjána,
og þegar við röltum í rökkri heim var rosa-
baugur um mána“.
3 Þau gengu í heilagt hjónaband, en hjartað var
stutt sem smér. „Ésús minn, það var jarðar-
för, að játast manni sem þér“. Af sjó kom
Gunnar sjaldan í land, og sá ekkert fyrir
vinnu. „Er ekki alveg agalegt, þú afrækir þína
kvinnu?"
4 Alltaf var hún í eldhúsinu, og aldrei komst hún
á böll. „Ekki fær hann ætan bita, ef ég kemst
ekki á skröll". Gunnar með henni gat einn
son, þeir gengu úti á kvöldin. „Þannig get ég
mér til hann geri sér von um, að geta hrifsað
öll völdin".
Hjónabandið
i
4
I
Texti: Guðbergur Bergsson