19. júní - 19.06.1978, Qupperneq 22

— Pabbi, Ba er að hrekkja mig.
— Guð mín góða, getiði aldrei
verið til friðs?
Bram forstýruherra kom þjót-
andi út úr baðherberginu með
skeggið fullt af krullupinnum.
— Stillið ykkur, krakkar. Ba,
mundu að Petróníus er hársár.
— Hársár og hörundsár.
Mundu að Petró 'rs er hársár.
Mundu að Petróníus er af veikara
kyninu. Heyrði pabbi, á I etrón-
íus ekki að fara að fá tippishólk?
— Þegiði, ég er að lesa, rumdi
forstýran.
— Meira kaffi, Rut? spurði for-
stýruherrann vingjarnlega.
Forstýran hummaði utan við
sig.
— Djöflan sjálf, eru nú yngri
árgangarnir einu sinni enn að
krefjast hærri launa. Ég ætti e.t.v.
að verða barnshafandi einu sinni
enn, Kristófer. Það var reyndar
alltof sterkt.
— Við eigum nú tvö fyrir.
— Kaffið var of sterkt, sagði ég.
— Á ég að hella aftur upp á?
— Nú er það orðið of seint. Ég
hef engan tíma til að bíða eftir
því, að þú hafir þig í að hella upp
á könnuna í annað sinn, sagði
hún móðguð og svolgraði í sig því
sem eftir var i bollanum með
fýlusvip.
— Ég vil verða kafara.
Ha, ha, ha, KAFARA. Það
eru ekki til höfunarbúningar fyrir
karla. Karlkyns froskkona.
Ba sló sér á lær, benti á bróður
sinn og skemmti sér drottningar-
lega.
— Eru nokkuð til köfunarbún-
ingar fyrir karla, mamma?
Forstýran svaraði ekki.
Kristófer og Petróníus fóru að
bera af borðinu fram í eldhús.
Enn hvað andrújnsloftið í eld-
húsinu var alltaf þægilegt. Petr-
ónius lokaði dyrunum svo að þeir
heyrðu ckki, ef mamma eða Ba
segðu eitthvað, en það gerðu þær
alltaf.
— Ég skil ekki að þú skyldir
nenna að fá föðurvernd hjá
20
mömmu, pabbi. Þótt þú gerir
allt, sem hægt er til að stjana við
hana, færðu aðfinnslur í 62 af
hverjum fOO skiptum.
— Hvað ertu að segja?
— Mamma segir að það sé
nauðsynlegt að geta sannað full-
yrðingar sínar. Til þess að geta
það verð ég að skrifa niður það
sem gerist. Ég er farinn að skrifa
niður það, sem gerist hérna á
heimilinu.
— Og til hvers ætlarðu að nota
það?
- Nota, ja — ég veit það ekki
. . . En alla vega get ég ekki skilið
hvernig þú nennir að búa með
hcnni.
— En ég elska hana . . .
(Rut Brarn hefur áhyggjur af jwí
hvort sonur hennar muni ganga út.
Petróníus er alltof hávaxinn og grannur
til að ganga í augun á konum.)
Rut hafði aðvarað hann, sagt
að hann mætti ekki hlaupa svona
mikið úti og yrði að borða meira.
En Kristófer hélt verndarhendi
yfir honum. „Hvað ef drengurinn
getur ekki borðað meira“ mót-
mælti hann. Hann hafði gremju-
lega miklar tilhneigingar til að
innbyrla Petróníusi að hann liti
út eins og lítill engill. „Góða,
láttu nú drenginn í friði . . .“ Og
síðan hafði Kristófer slett því
framan í hana að hún mismunaði
börnunum. „Ba er í rauninni
alltof feit. Af hverju skiparðu
henni ekki að grenna sig?“ sagði
hann.
Rut hafði neyðst til að leiðrétta