19. júní


19. júní - 19.06.1978, Page 33

19. júní - 19.06.1978, Page 33
að heimilisstörfunum, hvað þá að hún skari fram úr honum. Karlmaðurinn vill hafa yfir- höndina, á að hafa hana sam- kvæmt forskrift samfélagsins. Honum finnst því grafið undan stöðu sinni og valdi, ef eiginkon- an sýnir yfirburði í greind eða haslar sér völl í atvinnulífinu með góðum árangri. Eiginkonan, sem gengur inn’ í fyrirmyndar-eiginkonu-móður- hlutverkið, sýslar við fögru hlut- ina sína, stjanar við börnin og gætir þess, að heimilið sé eigin- manninum „friðsæll griðastað- ur“, þegar hann kemur þreyttur heim frá þvi að vinna fyrir lifs- gæðunum. En börnin vaxa úr grasi. Störf- in á heimilinu dragast saman. Auðvitað er alltaf hægt að finna sér nóg til að gera, ryksjúga, þurrka af fínu húsgögnunum . . . Þær konur, sem eru áhuga- lausar um annað en fyrirmynd- arheimilið og framsækna eigin- manninn, hafa oft ekki kjark eða hugsun til að rífa sig upp og fara að starfa að einhverju. Þær sökkva sér niður í sherry-drykkju og dagdrauma, sem snúast að miklu leyti um nýja, meira spennandi upplifun á því sviði, sem þær þekkja. Nýjan Prins Valiant, ástfanginn, stimamjúk- an og áhugasaman, sem gæti búið þeim nýtt, lifandi ástar- hreiður. Stundum komast þær í sam- band við óánægðan karlmann, sem er tilbúinn til að ljúga heima Á fínum heimilum, þar sem karlinn hefur góða stöðu, er al- gengast að konunni sé ekki þolað Jaað að taka sig upp og fara að starfa. Karlinn er búinn að byggja upp öll fínheitin og oln- boga sig upp í viðurkenndan sess. Hann lítur því á það sem lítils- virðingu við framtak sitt og upp- byggingu, að hún láti sér það ekki nægja. Hún á að vera ánægð á heimilinu hans. Honum finnst grundvelli lífs- starfs síns hætta búin og fyllist afbrýðisemi. Hann er afbrýði- samur út í starf hennar, hún gæti orðið áhugasamari um það en hann. Út í vinnufélagana, allir þessir karlmenn . . .? Hvað gera þau í kaffitímum . . .? Yfirvinna . . .? í Eru karlmenn öryggislausir og hræddir um að geta ekki bjargað sér, ef konan færi frá þeim? Hégómagirndin er sterkasta tilfinningin. Þeim finnst þeir vera búnir að fórna svo miklum kröft- um til einskis, að þeir geta ekki horfst í augu við það. Hvað er hægt að gera til að fyrirbyggja að það ástand skap- ist, sem þú hefur verið að lýsa? Þótt ég hafi nú lýst aðstæðum, sem ég tel nokkuð algengar meðal þeirra, sem stundum eru nefndir betri borgarar, máttu ekki lita á það sem alhæfingu mína. Allir menn, karlar og konur, ættu að miða að því að standa uppréttir á eigin fótum sem sjálf- stæðir einstaklingar. Þeir sem gagnrýna hjónaband- ið sem stofnun, einblína á þessa undarlegu afskræmingu, sem hefur siðfágað yfirbragð. En frelsi er ekki fólgið í einlífi. Við verðum að byggja okkur sjálf upp til að geta miðlað öðr- um. Til þess verður maður að vera sæmilega heiðarlegur við sjálfan sig. Venjuleg manneskja þarf á nánum félagsskap að halda til að geta tjáð sig. Sá, sem ekki getur það, er lítils virði fyrir aðra menn. Og við þurfum aga. Tveir hljómar óma betur saman en einn, þeir veita hvor öðrum að- hald, bæta hvor annan upp, mynda hljómmikla heild. Ef vel á að fara, þurfa báðir aðilar — það er í samræmi við tíðarandann — að nálgast sem jafningjar og hafa sömu mögu- leika til að glíma við samfélags- legu kvaðirnar, sem venjulega hvíla á eiginmanninum. Auk þess að hafa sömu möguleika á að umgangast annað fólk. Það skap- ar jafnræði og er eini möguleik- inn til hamingju og til að miðla hvort öðru og umhverfinu. Allt er þetta vandi. En hefur nokkurn tíma staðið til að |:>að væri vandalaust að vera maður? L. Ó. Hjónabandsstofnunin er vinna og aftur vinna Fimmtug kona segir írá: „Eftir þrjú hjónabönd er óhætt að segja, að maður sé reynslunni ríkari. Ég var komin undir þrítugt, þegar ég gifti mig í fyrsta skipti, svo að ekki er hægt að segja, að það hafi verið bernsku- brek.“ „Aðdragandi að fyrsta hjóna- bandinu var stuttur. Að vísu þekktumst við lítillega frá yngri árum, vissum um tilveru hvors annars. Og svo er við hittumst aftur eftir mörg ár, fór svo, að við ákváðum að giftast. Þetta var í alla staði góður og traustur maður, sem veitti mér fyllsta öryggi. Samt verð ég að viður- kenna, að ég var aldrei yfir mig ástfangin.“ 31

x

19. júní

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: 19. júní
https://timarit.is/publication/671

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.