19. júní - 19.06.1978, Blaðsíða 33

að heimilisstörfunum, hvað þá að
hún skari fram úr honum.
Karlmaðurinn vill hafa yfir-
höndina, á að hafa hana sam-
kvæmt forskrift samfélagsins.
Honum finnst því grafið undan
stöðu sinni og valdi, ef eiginkon-
an sýnir yfirburði í greind eða
haslar sér völl í atvinnulífinu með
góðum árangri.
Eiginkonan, sem gengur inn’ í
fyrirmyndar-eiginkonu-móður-
hlutverkið, sýslar við fögru hlut-
ina sína, stjanar við börnin og
gætir þess, að heimilið sé eigin-
manninum „friðsæll griðastað-
ur“, þegar hann kemur þreyttur
heim frá þvi að vinna fyrir lifs-
gæðunum.
En börnin vaxa úr grasi. Störf-
in á heimilinu dragast saman.
Auðvitað er alltaf hægt að finna
sér nóg til að gera, ryksjúga,
þurrka af fínu húsgögnunum . . .
Þær konur, sem eru áhuga-
lausar um annað en fyrirmynd-
arheimilið og framsækna eigin-
manninn, hafa oft ekki kjark eða
hugsun til að rífa sig upp og fara
að starfa að einhverju. Þær
sökkva sér niður í sherry-drykkju
og dagdrauma, sem snúast að
miklu leyti um nýja, meira
spennandi upplifun á því sviði,
sem þær þekkja. Nýjan Prins
Valiant, ástfanginn, stimamjúk-
an og áhugasaman, sem gæti
búið þeim nýtt, lifandi ástar-
hreiður.
Stundum komast þær í sam-
band við óánægðan karlmann,
sem er tilbúinn til að ljúga heima
Á fínum heimilum, þar sem
karlinn hefur góða stöðu, er al-
gengast að konunni sé ekki þolað
Jaað að taka sig upp og fara að
starfa. Karlinn er búinn að
byggja upp öll fínheitin og oln-
boga sig upp í viðurkenndan sess.
Hann lítur því á það sem lítils-
virðingu við framtak sitt og upp-
byggingu, að hún láti sér það ekki
nægja. Hún á að vera ánægð á
heimilinu hans.
Honum finnst grundvelli lífs-
starfs síns hætta búin og fyllist
afbrýðisemi. Hann er afbrýði-
samur út í starf hennar, hún gæti
orðið áhugasamari um það en
hann. Út í vinnufélagana, allir
þessir karlmenn . . .? Hvað gera
þau í kaffitímum . . .? Yfirvinna
. . .?
í
Eru karlmenn öryggislausir og
hræddir um að geta ekki bjargað
sér, ef konan færi frá þeim?
Hégómagirndin er sterkasta
tilfinningin. Þeim finnst þeir vera
búnir að fórna svo miklum kröft-
um til einskis, að þeir geta ekki
horfst í augu við það.
Hvað er hægt að gera til að
fyrirbyggja að það ástand skap-
ist, sem þú hefur verið að lýsa?
Þótt ég hafi nú lýst aðstæðum,
sem ég tel nokkuð algengar meðal
þeirra, sem stundum eru nefndir
betri borgarar, máttu ekki lita á
það sem alhæfingu mína.
Allir menn, karlar og konur,
ættu að miða að því að standa
uppréttir á eigin fótum sem sjálf-
stæðir einstaklingar.
Þeir sem gagnrýna hjónaband-
ið sem stofnun, einblína á þessa
undarlegu afskræmingu, sem
hefur siðfágað yfirbragð.
En frelsi er ekki fólgið í einlífi.
Við verðum að byggja okkur
sjálf upp til að geta miðlað öðr-
um. Til þess verður maður að
vera sæmilega heiðarlegur við
sjálfan sig. Venjuleg manneskja
þarf á nánum félagsskap að halda
til að geta tjáð sig. Sá, sem ekki
getur það, er lítils virði fyrir aðra
menn. Og við þurfum aga. Tveir
hljómar óma betur saman en
einn, þeir veita hvor öðrum að-
hald, bæta hvor annan upp,
mynda hljómmikla heild.
Ef vel á að fara, þurfa báðir
aðilar — það er í samræmi við
tíðarandann — að nálgast sem
jafningjar og hafa sömu mögu-
leika til að glíma við samfélags-
legu kvaðirnar, sem venjulega
hvíla á eiginmanninum. Auk þess
að hafa sömu möguleika á að
umgangast annað fólk. Það skap-
ar jafnræði og er eini möguleik-
inn til hamingju og til að miðla
hvort öðru og umhverfinu.
Allt er þetta vandi. En hefur
nokkurn tíma staðið til að |:>að
væri vandalaust að vera maður?
L. Ó.
Hjónabandsstofnunin er
vinna og aftur vinna
Fimmtug kona segir írá:
„Eftir þrjú hjónabönd er óhætt að segja, að maður sé reynslunni
ríkari. Ég var komin undir þrítugt, þegar ég gifti mig í fyrsta
skipti, svo að ekki er hægt að segja, að það hafi verið bernsku-
brek.“
„Aðdragandi að fyrsta hjóna-
bandinu var stuttur. Að vísu
þekktumst við lítillega frá yngri
árum, vissum um tilveru hvors
annars. Og svo er við hittumst
aftur eftir mörg ár, fór svo, að við
ákváðum að giftast. Þetta var í
alla staði góður og traustur
maður, sem veitti mér fyllsta
öryggi. Samt verð ég að viður-
kenna, að ég var aldrei yfir mig
ástfangin.“
31