19. júní - 19.06.1980, Blaðsíða 40

Ásthildur
Hilmarsdóttir
rafgreinir
hjá ÍSAL:
Fyrst var mér hlíft —
nú er allt komið í eðlilegt horf
,,Það var í fyrrasumar. Ég var á
leið í kaffi og nokkrir utanaðkom-
andi menn sátu fyrir utan kerskál-
ann. Ég sá, að þeir fóru að pískra
sín á milli, þegar ég gekk hjá og að
þeir litu út undan sér á mig. Síðar
um daginn mætti ég einum þeirra
inni í kerskálanum; hann gekk til
mín og sagði: „Hvað heitir þú
vinur?“ Ég sagði honum, að ég héti
Ásthildur. Varð hann hálfundar-
legur á svipinn og ég get nokkurn
veginn ímyndað mér, hvers konar
umtal vesalings kvenlegi pilturinn,
sem þeir héldu mig vera, hefur
fengið þá fyrr um daginn.“
Sú, sem þessa sögu segir, ber
nafnið Ásthildur og er Hilmars-
dóttir. Hún starfar sem rafgreinir
hjá íslenzka álfélaginu í Straums-
vík. Starf sitt ynnir hún af hendi í
kerskála númer eitt og felur það í
sér að dreifa súráli og brjóta ker,
svokölluð þjónustuvinna í kerskál-
unum.
„Blessuð vertu, það var bara
hlegið að mér fyrst, þegar ég sótti
um starfið og ekki hlustað á mig,
fyrr en ég fékk trúnaðarmanninn á
staðnum til að koma með mér.
Loks fékk ég starfið, en þó aðeins í
sumarafleysingum fyrst, en síðar í
föstu starfi. Ég er nú búin að vera í
þessu í tvö ár og likar bara vel.“
— Hvaða forsendur voru
gefnar, þegar þeir vildu þig ekki í
starfið?
Þeim fannst þetta víst ekki passa
fyrir kvenmann, en svo var reyndar
einnig vandamál, sem kom upp í
sambandi við baðaðstöðu. Vinnu-
staðurinn er hannaður með það í
huga, að við þetta starfi aðeins
karlmenn. Þetta vandamál leystist
með því að einn yfirmannanna
lánaði mér baðaðstöðu sína.
— Hvernig var þér tekið af
vinnufélögunum?
Þeir tóku mér afskaplega vel, —
og þetta eru mjög elskulegir menn.
Það var aðeins fyrst sem mér fannst
þeir reyna að hlifa mér, en þetta
komst fljótlega í eðlilegt horf og
mér er alfarið tekið sem jafningja í
dag.
Ásthildur sagði, að sér fyndist
mun betra að starfa með karl-
mönnum en kvenfólki — það væri
allt annar mórall. Starfsfélagarnir
væru reyndar „andskotanum for-
vitnari“ eins og hún orðaði það, en:
„maður þarf ekki að hafa það á
tilfinningunni, að maður sé bak-
nagaður um leið og snúið er baki i
vinnufélagana.“
— En hvað segir fólk úti bæ?
Það halda flestir, sem komið
hafa í kerskálana, að ég sé að ljúga,
þegar ég segi þeim það. — Annars
nenni ég ekki að útskýra þetta
lengur, ég segi aðeins, að ég vinni
hjá ÍSAL, fólk má halda að ég
vinni á skrifstofunni — það er
þeirra mál.
Við spurðum Ásthildi í lokin,
hvort hún hygðist halda áfram í
starfi þessu eða hvort hún hefði á
prjónunum aðrar áætlanir?
Það má nú segja, að þetta starf sé
ekki það hollasta, sem hægt er að
velja — og á það jafnt við um
karlmenn og kvenmenn. Hér er allt
fullt af ryki og drullu. Ég hef nú
ekki hugsað mér að hætta, þó svo
sé, en er ákveðin í að reyna að fá
pláss á skipi í sumarfríinu til að fá
tilbreytni og ómælt hreint loft. —
Já, ég skelli mér á sjóinn, ef ég fæ
pláss, sagði hún hressilega í lokin.
F. P.
38