19. júní - 19.06.1980, Qupperneq 17

GUÐRÚN HELGA
JÓNSDÓTTIR:
Gagnrýni á
stjórnmálastörf beinist
ekki að konum
1. Mín fyrstu raunverulegu af-
skipti af stjórnmálum voru þegar
ég var beðin að taka sæti á fram-
boðslista Alþýðuflokksins í bæjar-
stjórnarkosningum í Kópavogi
1974. Þó hafði ég frá unglingsárum
tekið þátt í starfi fyrir kosningar og
haft áhuga á ýmsum málum, þó að
ég starfaði ekkert milli kosninga.
2. Mér hefur ekki fundist það
vera þröskuldur á vegi mínum.
Mér þykir það líka athygli vert að í
þeirri neikvæðu umræðu, sem átt
hefur sér stað um þá er starfa að
stjórnmálum, þá hefur sú gagnrýni
aldrei beinst að konum. Það mun
líka nokkuð almenn skoðun, að
konur taki jafnan hlutverk sitt
alvarlegar en karlmenn og má ef til
vill leggja það út á þann veg, að
konur þurfi helst að taka verulega
meira á en karlmenn til að vera
viðurkenndir jafnokar þeirra.
3. I félagsstarfi mínu innan Al-
þýðuflokksins hef ég fyrst og fremst
haft áhuga á málum er varða oln-
bogabörn jrjóðfélagsins, jDroska-
hefta, fatlaða, drykkjusjúka
°g geðveila. Heilbrigðu fólki,
seni býr við allsnægtir, er það til
vansæmdar, hversu þessir varnar-
lausu jrjóðfélagsþegnar eiga enn í
dag litlum skilningi að mæta.
Húsnæðismál eru mér einnig hug-
leikin, enda eru þau rikur þáttur í
farsæld eða ófarnaði fjölskyldunn-
ar.
4. Nei, alls ekki, þar hefur ein-
göngu ráðið minn eigin áhugi og
vilji. Langmest hef ég starfað inn-
an flokksins og auðvitað mest inn-
an Sambands Alþýðuflokks-
kvenna. Ég hef líka setið í bóka-
safnsstjórn og er nú varamaður í
félagsmálaráði. En til gamans má
geta þess, að í þeirri nefnd, sem
áður var talin til svokallaðra
„kvennanefnda“, á nú aðeins ein
kona sæti. Karlmenn segja gjarnan
um okkur konur, að við getum vart
talað um annað en börn og barna-
uppeldi. Við konur þurfum ekki áð
verða minni manneskjur fyrir þá
sök, að við teljum börnin okkar og
velferð þeirra verðugt viðfangsefni,
síst af öllu þegar sleggjudómurinn
er kveðinn upp af karlmönnum,
sem virðast líta svo á að barna-
uppeldi sé einkamál konunnar.
5. Á síðustu árum hefur vissu-
lega orðið nokkur breyting í þá átt,
að það er að minnsta kosti viður-
kennt í orði, að eðlilegt sé að konur
hafi afskipti af þjóðfélagsmálum til
jafns við karlmenn og óneitanlega
hefur jrátttaka kvenna í opinber-
um málum aukist nokkuð síðari
árin, þótt engan veginn sé hún enn
nægileg. Ungar konur eiga þar
sérstaklega jrungan róður. Þær eru
gjarnan bundnar yfir ungum
börnum sínum og eiga ekki heim-
angengt til tímafrekra félagsstarfa.
6. Á íslandi er stór hópur af
dugmiklum og áhugasömum, vel
menntuðum konum, er standa
karlmönnum síður en svo að baki.
En vegna gamalla hefða eru þær
enn um of hlédrægar og þar að
auki oftast bundnar heimilisstörf-
um, nema börn þeirra og makar
standi við hlið þeirra og þau
hjálpist að við heimilisstörfin.
Mikilvægt er einnig að konum
gefist kostur á félagsmálanám-
skeiðum, sem veiti þeim þjálfun og
sjálfsöryggi til að láta að sér kveða
á opinberum vettvangi.
JÓHANNA
SIGURÐARDÓTTIR:
Hleypa í sig kjarki og
demba sér í slaginn
1. — Eg fékk mikla hvatningu til
þess fyrir alþingiskosningarnar
1978 að gefa kost á mér til fram-
boðs. — Eg hafði lengi haft áhuga
á þjóðmálabaráttunni, bæði
ýmsum félagslegum umbótamál-
um og verkalýðsbaráttunni, sem ég
hef haft nokkur afskipti af gegnum
árin, bæði sem formaður Flug-
freyjufélags íslands og stjórnar-
maður þess til nokkurra ára, — auk
þess að vera stjórnarmaður í
Verzlunarmannafélagi Reykja-
víkur.
Eg féll fyrir hvatningunni — lét
slag standa — og gaf kost á mér til
framboðs. — Eg hef ekki séð eftir
þeirri ákvörðun og tel mig reynsl-
unni ríkari eftir þessi tvö ár —
reynslu sem ég vildi ógjarnan vera
án.
2. — Sjálfsagt hefur það haft
áhrif í þá átt, — þar sem fáar konur
hafa gefið sig að stjórnmálum og
15