19. júní - 19.06.1980, Blaðsíða 53

þannig að ég þekkti hljómsveitar-
fólkið mjög vel. Þegar ég var ráðin
konsertmeistari árið 1974 heyrðist
engin undrunarrödd innan hljóm-
sveitarinnar, en aftur á móti varð
maður var við, að ýmsum, sem
stóðu utan hennar, kom þetta á
óvart. Sjálfsagt hafa sumir haldið
að ég væri reynslulítil stelpa, en
sannleikurinn var sá, að ég hafði
fengið mjög góðan undirbúning í
námi, m. a. reynslu i konsertmeist-
arastarfi við ágætar skólahljóm-
sveitir í Bandaríkjunum. Eg gerði
mér auðvitað grein fyrir því, að ég
var að takast mikið ábyrgðarstarf á
hendur, en viðtökurnar innan
hljómsveitarinnar og sá undirbún-
ingur sem ég hafði, varð hvort
tveggja til þess að ég hóf störfin af
mikilli bjartsýni. Skömmu áður en
ég byrjaði, hitti ég mjög góðan
sellóleikara úr Sinfóníuhljómsveit
Lundúnaborgar. Hann kvaðst ekki
vera í nokkrum vafa um að ég gæti
valdið þessu starfi svo framarlega
sem ég kynni það, sem ég væri að
gera. Þessi ummæli hafa orðið mér
mjög minnisstæð, og þau eiga lik-
lega við um allt það, sem fólk tekur
sér fyrir hendur. Ef fólk kann það
sem það er að gera, er ekkert að
óttast. Þá skiptir ekki máli, hvort
það er ungt eða gamalt, karlkyns
eða kvenkyns. Ef fólk kann það,
sem það er að gera, þarf það ekki
að beita brögðum við að ná athygli
þeirra, sem það hefur forystu fyr-
ir.“
— Nú segja sumar konur, að
þeim gangi erfiðlega að stjórna
karlmönnum í starfi og segja, að
karlmenn viðurkenni hreinlega
ekki yfirráð kvenna nema þær
beiti hefðbundnum, kvenlegum
vanmætti?
„Þetta er ekki mín reynsla og
mér mundi aldrei koma til hugar
að nota einhvern vælutón gagn-
vart karlmönnum i starfi, enda er
ég viss um, að það hefði þveröfug
áhrif. Eg verð ekki vör við neinn
mismun á karlmönnum eða kven-
fólki að þessu leyti og ég held að
viðbrögðin fari að miklu leyti eftir
þvi, hvernig maður stjórnar eða
öllu heldur vinnur með hljóm-
sveitinni. Gagnvart fullorðnu fólki
er óþarft og leiðinlegt að sýna yfir-
gang og frekju. Eg get á engan hátt
sagt, að í starfi mínu með hljóm-
sveitinni hafi það verið mér til
trafala, að ég er kona. Á hinn bóg-
inn verð ég að játa, að samstarf
mitt við ýmsa aðila í yfirstjórn
hljómsveitarinnar var nokkuð
stormasamt fyrstu árin og er ég
ekki í nokkrum vafa um að það var
vegna kynferðis míns. Þá stóðu
hljómsveitarmeðlimir á bak við
mig eins og klettur og eru þessi mál
nú gleymd og grafin vonandi. Eg
hef orðið vör við, að ég og aðrar
konur, sem hafa tekið að sér áber-
andi störf i þjóðfélaginu, eru undir
meiri smásjá en karlmenn sem
gegna sambærilegum störfum, og
það eru yfirleitt gerðar meiri kröfur
til okkar en karlmanna út á við.
Sjálfsagt stafar það af því, að til-
tölulega skammt er síðan konur
fóru að láta að sér kveða á ýmsum
sviðum, og þessi hugsunarháttur á
vonandi eftir að hverfa þegar frá
líður.“
Kynhyggja?
„Góðan daginn.“ Karlmaður
svarar karlmanni í síma. „Þið hafið
þarna lögfræðing til þjónustu við
kjósendur vegna kjörskrárntála,
ekki satt? Er hann viðlátinn?“
„Augnablik.“
,Já, Ásdís heiti ég.“
„Góðan daginn, ég bað um lög-
fræðinginn.“
, Já, sá er maðurinn.“
„Nú er þetta lögfræðingurinn?
— má ég þá tala við einhvern
karlmann þarna á skrifstofunni.“
..Forfiðlarinn" í Sinfóníuhljómsveitinni.
51