19. júní - 19.06.1980, Blaðsíða 32

hefðu ekki sama sjálfstraust og
karlmenn úti í atvinnulífinu. í
hvert skipti, sem kona færi inn í
starf, sem karlmenn hefðu áður
gegnt, ýtti það undir aðrar konur
þ.e. ef hún stæði sig vel. Kynsystur
hennar yrðu hins vegar að gjalda
þess, ef hún stæði sig ekki vel í
starfinu. Konur væru í þessum til-
vikum ævinlega teknar sem full-
trúar kyns síns, þ.e. ekki sem ein-
staklingar heldur sem konur. Hins
vegar dytti engum í hug að láta
alla karlmenn gjalda þess, þótt
einn karlmaður stæði sig illa í til-
teknu starfi. Karlmenn væru
ævinlega teknir sem einstaklingar,
þannig að slóðaháttur eins þeirra
skemmdi ekki á nokkurn hátt fyrir
kynbræðrum hans.
Það væri áberandi hvað konur
sættu sig oft við lág laun fyrir störf
sín og virtust hræddar við upp-
sögn, ef þær hefðu sig eitthvað í
frammi. Þær skorti sjálfstraust til
að halda að þær hafi almennt
jafngóða atvinnumöguleika og
karlmenn. Margar virtust telja það
einstakt lán, að þær hefðu getað
fengið sitt núverandi starf og þyrðu
því ekkert að róta sér. Karlmenn
„I hvert skipti, sem kona færi inn í starf,
sem karlmenn hefðu áður gegnt, ýtti það
undir aðrar konur þ. e. ef hún stæði sig
vel.
væru almennt óhræddir við að
gera kröfur á sínum vinnustöðum
og virtust ekki hafa áhyggjur af því
að möguleikar þeirra á góðum
störfum annars staðar væru ekki
góðir. Sér þætti mikið gert úr frá-
töfum kvenna frá vinnu umfram
karla. Hún teldi þetta miklar ýkjur
og teldi að skýringin á frátöfum
kvenna væri ekki kynferði þeirra
heldur miklu fremur sú stað-
reynd að verulegur hluti kvenna
sem er í atvinnulífinu vinnur
vanabundin störf án nokkurrar til-
breytingar. Það væri ,,rútínan“,
sem ylli fjarvistunum og hið sama
ætti sér stað með þá karlmenn, sem
ynnu störf er þeir sæju lítinn til-
gang með.
Konurnar þurfa að
vera duglegri
Deildarstjóri í
tryggingarfélagi (kk)
Kvaðst telja að bankar og
tryggingarfélög væru ihaldssöm-
ustu stofnanir landsins hvað jafn-
réttismál áhrærir. Og slíkt myndi
ekki aðeins eiga við hér á Islandi
heldur víða um heim. Það mætti
segja að konur sem kæmu til starfa
hjá þessum stofnunum hefðu nán-
ast enga framamöguleika, mun
minni en í öðrum atvinnugreinum.
Hann nefndi sem dæmi, að konur
væru mjög fjölmennar á sínum
vinnustað, en engin þeirra væri
deildarstjóri. Þær ynnu margar
hverjar vandasöm störf, en þeim
væru ekki tryggð völd til að geta í
raun borið ábyrgð á störfum sín-
um. Vald og ábyrgð héldust því
iðulega ekki í hendur. Hann kvaðst
ál ta að konur sem hæfu störf t.d.
hjá tryggingarfélögum gerðu sér
ljóst, að framavonirnar væru nán-
ast engar, endalitu margar á þetta
sem tímabundið starf. Þær sem
hugsuðu sr hins vegar að vera á
vinnumarkaðnum leituðu eftir
störfum hjá öðrum aðilum og hann
vissi dæmi um ýmsar sem hefðu
hafið störf hjá sínu fyrirtæki, en
ekkert komist áfram þar, en hefðu
komist í góðar stöður hjá öðrum
fyrirtækjum. Konur sem ætluðu
sér að komast í æðstu stöður þyrftu
að hafa tífalt meiri orku en karlar
og vera bæði frekar og harðar af
sér. Hann kvað það staðreynd að
margar stúlkur væru alls ekki
búnar undir það í foreldrahúsum
að taka að sér ábyrgðarmikil störf
úti í atvinnulífinu.
Hann kvaðst hafa heyrt aðila
kvarta undan því að ekki þýddi að
bjóða konum stöðuhækkanir
vegna þess að þær treystu sér ekki
til að takast á við starfið. Hann
sagði að ýmsar skýringar væru á
þessu fyrir utan uppeldi stúlkn-
anna. Hann vissi sjálfur hvernig
konum væru iðulega boðnar þessar
stöðuhækkanir. Það væri byrjað á
að segja þeim, að þessu starfi hefði
karlmaður ævinlega gegnt en nú
væri ætlunin að prófa að láta konu
gegna því. Lögð væri áhersla á, að
hér væri á ferðinni eins konar til-
raun og að um mjög vandasamt
starf væri að ræða. Afleiðingin yrði
sú að gjörsamlega væri búið að
draga kjarkinn úr viðkomandi,
sem kærði sig ekki um að vera til-
Konur sem ætluðu sér að komast í æðstu
stöður þyrftu að hafa tífalt meiri orku en
karlar og vera bæði frekar og harðar af
sér. Hann kvað það staðrcynd að margar
stúlkur væru alls ekki búnar undir það í
foreldrahúsum að taka að sér ábyrgðar-
mikil störf úti í atvinnulífinu.
raunadýr. Slíkur háttur væri hins
vegar alls ekki hafður á þegar verið
væri að bjóða karlmanni stöðu-
hækkun, þ.e. ekki væri fyrirfram
reynt að telja viðkomandi trú um
að hann réði tæpast við starfið.
Hann kvaðst telja, að hjá mörgum
væri viljinn fyrir hendi til að stuðla
að raunverulegu jafnrétti, en að-
ferðirnar væru rangar.
Konur seinni að
fá stöðuhækkanir
45 ára sálfræðingur (kvk)
Hún kvað sálfræðingastéttina
dálítið frábrugðna öðrum stéttum
að því leyti að konur hefðu sótt í þá
grein frá því kennsla hófst í henni,
því væri ekki um neinn mismun
kynjanna að ræða af hálfu stétta-
systkina eða yfirboðara. Laun og
framamöguleikar voru hinir sömu
fyrir bæði kynin. Hins vegar vildi
brenna við, að konur í hennar stétt
önnuðust uppeldis- og heimilis-
störfin með vinnu sinni utan
heimilis, og kæmust því seinna en
karlmenn eða jafnvel aldrei i yfir-
mannsstöður af þessum sökum.
30