19. júní - 19.06.1985, Síða 9

menntun. Ég vildi ekki láta slíkt aftra
mér lengur og fór því að hugleiða náms-
leiðir í Háskólanum. Hér á árum áður,
þegar ég lauk stúdentsprófi frá Versl-
unarskólanum, byrjaði ég í íslensku og
þýsku, en mér féll ekki það nám og
hætti fljótlega. Aftur á móti var tvennt
sem kom til greina þegar ég ætlaði í
nám aftur, annaðhvort viðskiptafræði
eða lögfræði. Ég valdi lögfræðina,
kannski ekki hvað síst vegna þess að ég
hafði rekið mig á það sem formaður
KRFÍ hve ýmis jafnréttismál voru lög-
fræðileg í eðli sínu, og sem opinber
starfsmaður var ég alltaf að rekast á ein-
hver lögfræðileg vandamál. Svo hafði
ég nú kynnst lögfræðinni nokkuð í
gegnum manninn minn.
Ég byrjaði í lögfræði haustið 1976 og
lauk embættisprófi 1982. Ég tók
snemma þá ákvörðun að kynna mér
sérstaklega lagareglur um framfærslu-
skyldu hjóna. Það var auðvitað í
beinum tengslum við störfin í KRFÍ og
skattamálin. Lokaritgerð mín var svo
um þessi mál, en hún ber titilinn:
„Einkaréttarleg framfærsluskylda milli
hjóna í sambúð“.
Síðar var ég var svo stálheppin að fá
styrk til framhaldsnáms við Harvard-
háskóla í Bandaríkjunum strax að námi
loknu og dvaldi þar veturinn 1982 til
1983 og lauk mastersprófi í júní 1983.
Þar lagði ég reyndar stund á greinar
sem ekki koma jafnréttismálum beint
við, þ.e.a.s. samningatækni og sátta-
störf og svo höfundarrétt."
Óvænt laun
- Og hvað höfðu þeir svo að segja um
allt þetta sem þú hefur verið að gera síð-
astliðm tíu ár, maðurinn þinn ogsonur?
Nú skellir Sólveig upp úr. „En dæmi-
gerð spurning til konu! Það er nú eitt og
aðeins eitt svar við þessu. Ég hef alltaf
fengið ómetanlega stoð og hvatningu
frá þeim báðum og aldrei annað en
hvatningu. Ég minnist þess aðeins í eitt
einasta skipti að hafa heyrt mótbáru
h'á Þórmundi syni mínum, en það var
þegar skeyti barst um að ég hefði hlotið
15.000 dollara styrk til að nema við
Harvard í eitt ár. Þá sagði hann: „Mér
þykja þctta nú ekki sérlega góðar
1 réttir.“ Hann vissi sem var að ég færi
ein.“
- Hvernig líkaði þér námsdvölin fyrir
vestan svona ein á báti?
„Það voru óskaplega mikil viðbrigði
1 fyrstu að vera ein - hafa engan heima
sem hægt var að skjótast til í hléurn frá
náminu. En þetta vandist, ég fór líka
heim um jólin og svo voru símareikn-
ingarnir svimandi háir! En það bætti
mikið úr að ég eignaðist þarna mjög
góða vini, bæði á stúdentagarðinum og
meðal annarra sem voru með mér í
náminu. Framhaldsnám við lagadeild
Harvardháskóla er afar eftirsótt og þess
vegna voru þarna stúdentar nánast alls
staðar að úr heiminum. Af um það bil
110 nemendum í framhaldsnáminu
voru unt 90 útlendingar. Það var
ómetanlegt að fá tækifæri til að kynnast
fólki frá öllum heimshlutum og víkka
þannig sjóndeildarhringinn. Eftir á að
hyggja finnst mér þetta ár hafa verið
mér mest virði vegna þeirra góðu vina
sem ég eignaðist, t.d. frá Argentínu,
Ástralíu, Costa Rica, Kenya, Líbanon,
Namibíu, Bretlandi og Nýja-Sjálandi.
Héðan í frá get ég ferðast um heiminn
og alltaf fundið vísan vin og samastað
þar sem ég kem.
En það var eitt sem kom mér
skemmtilega á óvart þegar ég var
komin út og það var að formennska mín
í Kvenréttindafélaginu í sex ár virtist
hafa ráðið einna mestu um að ég ein
hlaut þennan styrk úr hópi umsækjenda
frá níu Evrópulöndum. Það voru ekki
svo léleg laun, svona eftir á. Þetta var
geysilega skemmtilegt ár.“
Eins og þetta sé í blóðinu
- Og mi ert þú búin með námið, orðin
framkvœmdastjóri Sambands íslenskra
auglýsingastofa og hœtt að vera for-
maður í KRFÍ. Ertu kannski hætt að
sinna jafn réttismálum?
„Nei, nei, það er nú eitthvað annað!
Það er eins og þetta sé í blóðinu, þegar
maður á annað borð er farinn að lifa
eftirþessum hugsjónum. Þegaréghætti
sem formaður KRFÍ 1981 ákvað ég að
taka inér frí frá félaginu um hríð og
gerði það alveg þar til í fyrra, en nú
starfa ég sem virkur félagsmaður og sit
til dæmis fyrir hönd félagsins í '85-
Nefndinni, sem er samstarfsnefnd um
aðgerðir í tilefni af lokum kvennaára-
tugar Sameinuðu þjóðanna.
Það er nú einu sinni svo að jafnréttis-
málin eru orðin svo ríkur þáttur af
manni að það er eiginlega ógerningur
að halda sig frá þeim, hvort sem það er
í skipulögðu starfi eða ekki. Maður
bregst öðruvísi við hlutum cn hér áður
fyrr, eða eins og Björg Einarsdóttir
orðaði það einhvern tíma: „Maður fær
ný eyru og ný augu“. Það eru eiginlega
ekki til þeir málaflokkar sem jafnréttis-
sjónarmið tengjast ekki með ein-
hverjum hætti. Meðan árangur er ekki
orðinn meiri en hann nú er verð ég að
Útskrift frá Harvard. Sólveig með góðri
vinkonu frá Argentínu, sem hreifst
mjög af íslenskum nafnvenjum og sagð-
ist því oft heita María Lára Karlsdóttir
í stað M.L. Bocalandro.
minnsta kosti ekki með lokaðan
munninn."
- Pú nefnir árangur, enhvað finnstþér
hafa áunnist á þessum margnefnda
kvennaáratug og hvert telur þú vera
brýnasta verkefnið í jafnréttismálum á
nœstunni?
„Þetta er nú erfið spurning. Það er
ákaflega erfitt að fullyrða nokkuð um
það eftir tilfinningunni einni saman
hvað gerst hefur. Þess vegna hlakka ég
til að sjá hvað í ljós kemur í yfirlitsriti
um kvennaáratuginn á íslandi sem
kemur út í haust á vegum ’85-Nefndar
og Jafnréttisráðs. Þó er alveg ljóst að
fólk er sér betur meðvitandi um misrétti
þegar það á sér stað heldur en var fyrir
tíu árum. Konum hefur ekki heldur
tekist að komast neitt að ráði áleiðis í
launamálum. Baráttunni er alls ekki
lokið þótt þessi áratugur sé liðinn.
Þær upplýsingar sem konia munu
frani í yfirlitsriti ’85-Nefndarinnar
verður að athuga mjög vel, velja síðan
úr þá málaflokka sem skemmst eru á
veg koinnir og vinna að þcim sérstak-
lega á næsta áratug með skipulögðum
aðgerðum. Þetta tekur langan tíma og
stundum finnst ntanni allt of hægt
ganga. En það má ekki gefast upp. Við
erum að vinna fyrir dætur okkar og
syni, á sama hátt og mæður okkar og
ömmur unnu að málum sem við erum
nú að njóta góðs af.“
9