Faxi - 01.03.1988, Qupperneq 48

MINNING
Gudrún Kristín Benediktsdóttir
Frá Suðurkoti
F. 23. febr. 1900 D. 18. febr. 1988
Köturinn Bláskjár læðist að
mjólkurskálinni á tröppunum og
baldursbrámar standa í fullum
blóma við litla húsið með rauða
þakinu. Við krakkamir eigum
það til að slíta hvít krónublöðin af
baldursbránum og borða síðan gul
hvirfilblómin. Þaú em næstum
því eins góð á bragðið og klein-
umar hennar Gunnu, — eða sand-
kakan á fína diskinum. Hún
Gunna Bensa á heima í velmálaða
hvíta húsinu, - og auðvitað hann
Kristmundur líka. Okkur krökk-
unum finnst að hún Gunna muni
búa þama um alla eilífð, eins og
hún hefur alltaf gert, í það
minnsta frá því við fæddumst, öll
tólf, og að hún muni alltaf verða
eins, hvorki gömul eða ung, bara
hún Gunna Bensa í Suðurkoti.
Margt flaug í gegnum huga okk-
ar systkinana jarðarfarardaginn
hennar Gunnu. Við hlógum dátt
af gleði yfir góðum minningum
um ljúfa bamgóða konu sem
aldrei skipti skapi þó krakkaskar-
inn hlypi æpandi yfir hlaðið, dag-
inn út og daginn inn.
Munið þið eftir blómagarðinum
hennar sem alltaf var vandlega
lokaður með rauðmáluðu hliði?
Litli blómagarðurinn var ca 40 fer-
metrar með rifsberjarunnum
venusvagni og hryggjarlið úr hval
til þess að sitja á. Rifsberin þorð-
um við aldrei að snerta án leyfis en
af venusvagninum plokkuðum við
eitt og eitt krónublað, í laumi, og
sugum sætuna úr aldininum sem
var eins bragðgóð og ískalda
mjólkin úr könnunni hennar
Gunnu, þessari með bláa rósar-
mynstrinu, könnunni sem hafði
brotnað einhvemtímann í fymd-
inni og síðan límd nostursamlega
saman. Þessi einstaka mjólkur-
kanna var sótt inn í búrið, inn í
það allra heilagasta, þegar litlir
nágrannar komu í heimsókn.
Prúð og stillt sátum við í gljálökk-
uðu eldhúsinu og þáðum veiting-
ar, mjólk, kökur og kandísmola.
Það var alltaf til kandís í búrinu.
Stórir drönglamir, sem héngu á
spotta, vom dregnir upp úr brún-
um bréfpoka og brotnir niður í
hæfilega mola fyrir gestina sem
störðu hugfangnir á aðfarimar.
Allt var í röð og reglu í Suður-
koti, hvergi rusl né ryk, allt á sín-
um stað, meira að segja hann
Kristmundur var líka á sínum
stað, á dívaninum í herberginu inn
af eldhúsinu, alltaf lesandi í bók.
,,Puntuhandklæðið“ á eldhús-
veggnum hlaut óskipta athygli,
svona líka vel stífað, með mynd af
konu með kaffiketil. Blár gufu-
strókurinn stóð fram úr stútnum
og bláa konan breyttist aldrei, var
alltaf jafn fín og góðleg og hún
Gunna Bensa.
Munið þið ekki eftir því að hún
var alltaf með stóra svuntu?
Svuntan var með smekk og kross-
böndum, hvít og stífuð. A mánu-
dögum, þvottadögum, var öðm-
vísi svunta framan á Gunnu, sú
var mjúk og úr mislitu efni. Og
munið þið ekki líka eftir því að
rósarleppamir í skónum hennar
vom alltaf eins og nýprjónaðir?
Fótatakið hennar Gunnu var
alltaf svo létt og hljóðlátt að aldrei
var troðið á neinu sem gert var af
guðs eða manna höndum. Hurð
var lögð hljóðlega að stöfum og
hendi, strauk hún blíðlega um
dýrasnoppu eða bamskinn. Öllu
var gert jafn hátt undir höfði, bæði
stóm og smáu.
Munið þið ekki eftir því þegar
við hjálpuðum henni að flytja
hænumar, vor og haust? Þær voru
settar í strigapoka, ein í hvern
poka, og svo varð maður að gæta
þess að draga ekki pokann eftir
túninu, þó freistingin væri mikil.
Stundum vom litlir handleggir
svo kraftlausir og hræðslan við
gaggið og gogginn svo sterk að
pokinn var skilinn eftir á túninu,
— miðja vegu. Gunna strauk bara
vangann á aumingjanum og sagði:
,,Sei, sei, enginn verður óbarinn
biskup. Þú hjálpar mér bara
næsta sumar“.
Um hver jól færðu þau Krist-
mundur okkur súkkulaði og
brjóstsykur. Stóra pakka af
,,Siríussúkkulaði“ og poka með
„fylltum brjóstsykri“, allavega lit-
um. Okkur stelpunum gáfu þau
stundum fínustu , ,búðarúlpur“
eða kjólefni og þegar mamma
hafði saumað kjólinn var skokkað
með stolti milli bæjanna til þess að
sýna Gunnu dýrðina.
Já, það var margs að minnast
hjá okkur systkinunum á jarðar-
farardaginn hennar Gunnu í Suð-
urkoti og það var ekki hlegið að
öllu þann dag. Samviskupúkinn,
að vísu mismunandi stór, settist á
hverja öxl og hvíslaði í hvert eyra:
,,Þið hafið víst ekki launað gott
með góðu, eða er það? Fæst ykkar
litu inn til hennar öll árin sem hún
var á Garðvangi, eða tímann sem
hún lá á sjúkrahúsi Keflavíkur,
eins og það hefði nú glatt hana
mikið að sjá bömin sem hjálpuðu
henni að flytja hænumar. Sem
betur fór átti hún marga góða að
þó svo þið væmð ekki í þeim
hópi.“
Svona er lífið og svona er hjarta-
hlýjunni misskipt milli manna.
Gunna var alltaf góð, alltaf kát og
sinnti vel þeim sem minna máttu
sín, hún virtist svo innilega laus
við alla gallana sem hrjá okkur
hin. Með æðruleysi beið hún eftir
kalli guðs. Fyrir nokkrum árum
sagðist hún hafa beðið nógu lengi
og bætti svo við: ,,En ég ræð víst
minnstu um það, allt er þetta í
hendi guðs.“ Nú er hún loksins
búin að hitta manninn á myndinni
fyrir ofan rúmið hennar á Garð-
vangi, hann Bjarna sem dmkkn-
aði árið 1928, tveimur vikum eftir
brúðkaupið þeirra Gunnu.
'Pakk fyrir góðar æskuminn-
ingar. Sesselja Gudm.
að heilsa með því að snerta hann.
Annað sem var svo sláandi var
hvað gluggamir vom allir stórir.
Einn stór gluggi í hveiju herbergi,
hár og breiður. Svo var líka risastór
spegill innan á baðherbergishurð-
inni. Hann náði yfir alla hurðina.
Gulla tók alltaf á móti okkur opn-
um örmum. Hún var líka stór og
heit. En hún var alltaf svo skemmti-
leg. Alltaf tilbúin að grínast. Hún
var svoh'tið stríðin. Aldrei leiðinlega
stríðin. Það var bara létti, fjömgi
flöturinn sem sneri alltaf upp.
Og í eldhúsinu hennar var ein stór
og djúp skúffa, næst ísskápnum,
sem var alltaf fúll af góðu kexi. Það
vom yndislegar stundir og sitja við
eldhúsborðið hjá Gullu frænku,
borða kex og drekka ískalda mjólk
spjalla og grínast með Gullu. Gulla
átti líka alltaf góðar kökur, sem hún
hafði bakað, súkkulaðikökur,
döðlutertur, hjónabandssælu með
rabbarbarasultu og allskonar kök-
ur. Það var fleira gott að borða hjá
Gullu frænku, því hún bjó til heims-
ins bestu fiskibollur með brúnni
sósu og Guðni kom líka oft heim úr
kaupfélaginu með lakkrísborða og
lakkrískonfekt í brúnum poka og
gaf okkur.
Ljómi bemskuminninganna er
ljúfur í faðmi ijölskyldunnar og
vissulega voru Gulla og Guðni og
heimili þeirra órjúfanlegur hluti af
þeirri heild. Við stöndum í mikilli
þakkarskuld fyrir þá ást og um-
hyggju og þær gleðistundir sem við
sóttum til þeirra sem böm og ungl-
ingar - og gemm enn.
Elsku Guðni, Bidda og Matti -
megi Guð vera með ykkur í sorg
ykkar og söknuði og veita ykkur
styrk. Við kveðjum góða og elsku-
lega frænku með ólýsanlegum
söknuði, þakklæti og hlýhug.
Magga, Eiki, Ibmmi, Omi og Úlli
136 FAXI