Faxi - 01.04.2006, Blaðsíða 27

Meðal ræðumanna í hófi sem haldið var í Að-
alveri eftir afhendinguna voru Oddur Olafsson,
læknir og þingmaður, Páll Sigurðsson, ráðuneyt-
isstjóri, og Jóhann Einvarðsson, þáverandi bæj-
arstjóri og formaður stjórnar sjúkrahússins. Það
sem gerði hlut Jóhanns sérstæðan í þessu máli
var að hann var einnig Lionsfélagi og hafði því
komið að þessu máli frá öllum hliðum. Jóhann
er núverandi formaður Lk. Keflavíkur og er eini
Lionsfélaginn sem hefur gegnt embætti for-
manns klúbbsins tvisvar.
Fjáröflunarstarf Lionsklúbbanna hefur orðið
sjúkrahúsum og heilsugæslustöðvum víða um
land ómetanlegur styrkur. Ekki síst á þetta við
um starfsemi Lk. Keflavíkur, sem um áratuga
skeið hefur verið einn helsti bakhjallur heilsu-
gæslunnar í Keflavík. I tilefni hálfrar aldar af-
mælis Lionsklúbbs Keflavíkur bað Faxi Jóhann
að segja lesendum frá fjáröflunarstarfi klúbb-
félaganna og starfseminni yfirleitt.
Ljósaperusöfnunin
„Eins og öllum bæjarbúum sem komnir eru
af léttasta skeiði er kunnugt öfluðum við Lions-
félagar lengi vel fjár með því að selja ljósaperur í
öll húsin í bænum og reyndar víðar á Suðurnesj-
um. Þetta var mikið starf fyrir okkur félagana
en það gaf einnig mikið í aðra hönd. Það hefur
komið að góðum notum fyrir bæjarbúa og Suð-
urnesjamenn. Síðustu árin hefur þessi sala nán-
ast lagst niður enda þýðir lítið lengur að bjóða
fólki 25-75 watta perur af því tagi, sem notaðar
voru áður fyrr. Notkunin er orðið svo sáralítil
- nú nota menn halógen-ljós, flúrljós, sparnaðar-
perur o.s.frv. Við hefðum þurft heilan vörubíl af
slíkum perum og ekki er hægt að blanda í poka
af slíku eins og gert var hér áður fyrr.
Okkur var alltaf vel tekið þegar við komum í
söluferðimar. Margir buðu okkur inn og sýndu
okkur inn í skápa á heimilum sínum, þar sem
þeir áttu 2-3 poka af perum frá árum áður. Samt
Lúðvík Jónsson, meinatœknir, við störfsín
D-álmu-samtökin
„Eg er hræddur um að sjúkrahúsið hér og reynd-
ar fleiri slflcar stofnanir væru illar staddar ef ekki
hefði notið við líknarfélaga eins og Lionsklúbbs-
ins og fieiri klúbba víða um land, sem sáu um að
fjárntagna tækjakaup,” segir Jóhann. „Peningar
sem sjúkrahúsin hafa til að kaupa tæki eru af
afar skomum skammti og duga vart til viðhalds
á þeim tækjakosti, sem fyrir hendi var. Þegar
D-álma sjúkrahússins var opnuð fékk stofn-
unin aflientar gjafir sent ég virti þá á talsvert á
Lionsklúbbur Keflavíkur stóð næstum árlega að gjöfum til Sjúkrahúss Keflavíkur
vildu þeir endilega láta eitthvað af hendi rakna
til söfnunarinnar.
Þetta hefur gefið okkur félögunum tækifæri til
að kynnast bæjarbúum og kynna þeim starfsemi
klúbbsins. Rauði þráðurinn í starfi okkar var að
styðja og styrkja sjúkrahúsið og heilsugæsluna
hér í Keflavík reglulega með ýmsum tækjabún-
aði til lækninga. Einn orðaði þetta þannig, að
segja mætti að sjúkrahúsið væri í áskrift hjá okk-
ur. Læknar og sjúkrahússtjórar höfðu iðulega
samband við okkur og sögðu að nú væri gott
að fá þetta eða hitt tækið. Við reyndum alltaf að
bregðast fljótt við. Kosturinn fyrir stofnunina var
fyrst og fremst sá, að ef sjúkrahúsið keypti tæki
fyrir 1 milljón varð það að greiða allt að 250
þúsund í virðisaukaskatt. Ef Lionsklúbburinn
keypti sama tæki þurfi ekki að borga virðisauk-
ann. Það var heimild í lögum og síðar í fjárlög-
um til að fella niður aðflutningsgjöld af tækjum,
sem líknarfélög gefa viðurkenndum stofnunun.
Menn geta rétt ímyndað sér hvað þetta hefur þýtt
fjárhagslega fyrir heilsugæsluna.”
Stuðningur við einstaka aðila
í fundargerðum Lk. Keflavíkur má lesa, að
klúbburinn hefur einnig í gegnum tíðina stutt
við bakið á fjölskyldum, sem hafa átt í erfiðleik-
um vegna fráfalls, veikinda eða slysa.
„Við höfum aldrei auglýst slíka aðstoð,” segir
Jóhann. „Hafi Lionsklúbburinn styrkt þurfandi
aðila um einhverja upphæð hefur ekki verið far-
ið með slíkt í fjölmiðla. Við þekkjum vel til að-
stæðna hér í bænum, ekki síst þegar klúbburinn
var sem öflugastur, með milli 60-70 meðlimi.
Fyrir kom að prestarnir höfðu samband við okk-
ur og sögðu okkur frá einhverju, sem vert væri
að hafa í huga en það fór aldrei neitt lengra.
Klúbburinn hefur einnig stutt Þroskahjálp með
tækjum eða fjármunum. Eitt skemmtilegasta
verkefnið, sem ég man eftir var þegar Lions-
klúbbamir á Suðumesjum tóku sig saman og
aðstoðuðu Þroskahjálp við Aðalgötu til að ryðja
burt gömlu girðingunni og setja upp nýja. Til
þessa útveguðum við vinnu og tæki. Hér vorum
við ekki aðeins að aðstoða Þroskahjálp heldur
var þetta spennandi og skemmtilegt átak fyrir
okkur klúbbfélagana. Mæting var ótrúlega góð
og við grilluðum í hádeginu. Girðingin rauk upp
og húsið var málað að hluta til.
Hvað varðar tækjakost til sjúkrahússins minn-
ist ég verkefnis, sem skipti stofnunina verulegu
máli. Um mitt ár 1972 var loksins ráðinn meina-
tæknir að sjúkrahúsinu. Það var Lúðvík heit-
inn Jónsson frá Akranesi, nrikill skáti og fyrsti
meinatæknir hér á svæðinu. Engin tæki voru til
og við ákváðum að gefa stofninn að tækjakosti
nýrrar rannsóknarstofu. Þetta voru stór og smá
tæki og Lúðvík stjómaði því hvað var keypt.
Síðan var yfirleitt gefið eitt tæki á ári. Eitt dýr-
asta tækið, svonefnd kviðsjá sent notuð er við
uppskurði, gáfum við í samvinnu við Lions-
klúbbana á Suðurnesjum.”
FAXI 27