Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 43

IÐUNN
Andinn frá Worms og örlög hans.
37
sig knúða til að leita að öðrum nýrri. Þá hafa menn
fundið málminn þann, sem af leggur bjarmann, sem
hvílir yfir orðum Lúthers. Margur kvartar yfir því, að
erfitt sé að grafa eftir honum og vinna úr honum og
álasa kirkjunni, að hún hefir ekki varðveitt gömlu goðin.
Þó er það reynsla margra, að djúp nautn sé við þá
iðju bundin. Og margur vonar, að sú komi tíðin innan
skamms, að augu mannanna opnist fyrir því, að það er
eitt af dýrustu hnossunum í lífi mannanna, að menn
þurfi sjálfir að brjóta til mergjar andleg viðfangsefni sín,
búa sér sjálfur sína lífsskoðun í smáu og stóru úr efni-
við þeim, sem fyrir höndum er, — vera því viðbúinn
að ryðja burt því, sem vaxandi þroski og nýjar upp-
götvanir leiða í ljós að ekki á við og leita að öðru nýju.
En þótt sú reyndin yrði á, að einhver næsta kyn-
slóðin væri svo værukær, að hún þreyttist á þeirri iðju
og slægi því föstu, hvernig heimurinn liti út og hverjar
hugmyndir menn skyldu gera sér um lífið og lögmál
þess, þá skyldi maður þó setja von sína á það, að enn
yrði mönnum starsýnt á bjarmann, sem leggur upp af
orðunum, sem töluð voru í Worms. Þá mætti svo fara,
að einhver yrði svo hugaður og þrekmikill, að hann
tæki að rannsaka, upp af hverju þann bjarma legði og
kunngerði síðan kynslóð sinni, að þar væri málmur sá í
jörðu fólginn, sem mannlífið mætti ógjarnan án vera.
A þann hátt mættu þau sannast hin spámannlegu orð
skáldsins okkar, sem flestum öðrum fremur fann lífs-
nautn sína í því, að vera altaf að leita og finna:
Og Lúthers efldur andi
shal aldrei dauðann sjá,
en lýsa þjóð og landi
sem leiftur himni frá. (M. Joch.).
Gunnar Benediktsson.