Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 47

iÐUNN
Konungssonurinn Hamingjusami.
41
ungssyninum og flaug af stað í þakklefa hins unga
mentamanns. Hann sat með andlitið falið í höndum sér,
og heyrði því ekki’ vængjablak Svölunnar, þegar hún
lagði safírsteininn á borðið við hlið honum. — Að
kvöldi næsta dags flaug Svalan aftur til Konungssonar
og sagði: »Nú er eg komin til að kveðja«. — Svala
mín, Svala mín, litla Svala, viltu nú ekki vera hjá mér
eina nóttina enn?« — »Það er kominn vetur og bráðum
verður alsnjóa. Konungssonur minn góður, eg verð nú
að skilja við þig, en aldrei skal eg gleyma þér, og að
vori skal eg færa þér tvo ljómandi fagra gimsteina í
stað þeirra, sem þú ert búinn að láta burtu*. — »Hérna
niðri á götunni«, sagði Konungssonurinn Hamingjusami,
»stendur lítil, berfætt sölustúlka. Faðir hennar mun óefað
lemja hana, ef hún getur ekki fært honum peninga, og
hún er grátandi. Plokkaðu út úr mér hitt augað og
færðu henni«. — »Eg skal vera hjá þér eina nóttina
enn, en að plokka út úr þér augað, það get eg ekki;
þá yrðir þú steinblindur«. — »Svala mín, litla Svala,
9erðu eins og eg bið«. Litla svalan plokkaði þá hitt
augað út úr höfði Konungssonar og flaug niður til litlu
stúlkunnar og lét gimsteininn detta niður í lófa hennar.
Síðan fór hún aftur á fund Konungssonar. — »Nú ert
þú orðinn blindur«, mælti hún, »þess vegna ætla eg að
vera altaf hjá þér«. — »Ó nei, Svala mín, þú mátt til
að halda af stað til Egyptalands«. — »Eg ætla að vera
altaf hjá þér«, mælti Svalan, og hún tók sér náttból að
fótum Konungssonar. — Allan næsta daginn sat hún á öxl
Konungssonar og sagði honum sögur af því, sem hún
hafði séð í ókunnum löndum. Hún sagði honum af
Sfinxinum, sem er jafn gamall sjálfri veröldinni, býr í
eyðimörkinni miklu, og veit alla skapaða hluti; hún sagði
honum af rauðu íbis-fuglunum, sem standa í löngum