Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 54

48
Ljósið í ldettunum.
IÐUNN
ekki við tilmælum draummanns eða draumkonu. En
Guðbjörg hafði ekkert sagt, að eins litið á hann þess-
um biðjandi augum. Húnljótur, það var í rauninni allra
myndarlegasta nafn; hann hafði haft orð á því við kaffi-
borðið á Heiði, og þá glaðnaði mjög yfir móður drengs-
ins. Henni hafði einmitt þótt nafnið fallegt, ekkert annað.
En hún kom sér ómögulega að því að segja prestinum
frá því.
»Amma, hvað varstu að gera við steininn?« spurði
Ljótur litli og horfði með ákefð á ömmu sína.
»Það var nú lítið«.
»En hvað var það, amma?«, spurði hann og lét sér
ekki nægja.
»Eg gerði krossmark yfir hann«, svaraði gamla konan
loks, viðkvæmnislega.
»Til hvers gerðir þú krossmark?«
»Æ, þú skilur það ekki, barn«.
»Atti þá steinninn einhvern tíma bágt — lifa steinar
stundum — geta þeir þá fundið <il?« Ljótur trítlaði við
hliðina á ömmu sinni upp á götubakkanum og ætlaði að
gleypa hana með dökkum augunum.
»Steinninn — nei, barnið mitt, steinninn átti ekkert
bágt, steinar lifa ekki eins og dýr og finna víst ekkert
til — en mennirnir voru svo miskunnarlausir að grafa
hér vesaling, sem rataði í ólán; þess vegna gerði eg
krossmark yfir steininn. Nú er enginn grafinn utangarðs
lengur, en farðu aldrei svo hjá dys eða steini yfir saka-
manni, Ljótur minn, að þú biðjir ekki guð að náða
þann, sem þar var lagður«.
»En hvað — hvað hafði hann gert þessi, sem steinn-
inn er yfir?«