Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 55

íðunn
Ljósið í Idettunum.
49
»Það er ekki fyrir börn að heyra, en hann var misk-
unnarþurfi — eins og allir menn«.
Ljótur spurði nú ekki meira. Þau voru líka komin
heim undir tún og hann vissi, af reynslu, að þá var úti
um álfasögur og sagnir. Amma þurfti svo mörgu að
sinna. En ef hún gekk til grasa varð ætíð svo létt yfir
henni og þá var hún vís til þess að segja einhverja
fallega sögu, þó að vorlagi væri. En nú voru þau
komin heim.
Húnljótur litli var að reyna enn þá einu sinni hvort
að liann myndi ekkert eftir mömmu. Helga og Eyja og
Begga mundu allar eftir henni. Honum fanst það svo
sárt að hafa ekkert til að segja, þegar þær voru að
hvíslast á um það, sem þær mundu; um hár og enni
og augu mömmu; um það, hvernig hún hefði klætt þær
°9 gefið þeim að borða, kyst þær á kvöldin og hvíslað
uersunum í eyru þeirra. Engu af þessu óraði hann fyrir
ekki heldur veikindum hennar eða dánardegi; en um
það töluðu systur hans aldrei, svo að hann heyrði; þær
töluðu víst alls ekki um það.
Rökkrið færðist yfir. Ljótur litli sat kyr upp á borð-
inu undir stofuglugganum og dáðist að því, hve fagur-
hláar rúðurnar voru. Nú kom amma inn.
»Ertu þarna einn, Ljótur minn?«
»]á«.
»Komdu til ömmu!«
Ljótur lét ekki segja sér það tvisvar. Amma settist á
rumið og drengurinn hjá. Prjónarnir tóku að hvísla og
f<vaka sín á milli; það var hið venjulegn undirspil við
sögur og þulur.
»Amma, er það. satt, að það sé ljós í Lambaklett-
nnum?«
•Bunn XI.
4