Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Síða 57

IDUNN
Ljósið í klettunum.
51
»Já, já; vertu nú stiltur, svo að þú fáir að heyra alla
söguna«.
Og Ljótur litli var stiitur.
\Jið fossinn í Straumá sat sextán ára drengur; ófríð-
ur, dökkeygður og dökkhærður. Hann laut áfram og
vissi hvorki í þennan heim né annan. Vatnið fleygðist
fram af hamrinum, ólgaði, hnyklaðist og ruddist áfram,
ofan gljúfrin. Feikna kraftar brutust um þarna milli
svartra hamranna.
Og í huga drengsins ólguðu stríðir straumar og leit-
uðu farvegar. En þeir fundu ekki leið, eins og áin,
sem þaut sigri hrósandi til sævar.
Húnljót langaði út í heim, burt úr heiðarbygðinni.
Amma var dáin. Síðan var eins og enginn skildi háa,
svarteygða drenginn, sem gekk þar um, eins og álfur í
niannheimi. Hann var líkur móður sinni og ömmu; og
þær höfðu báðar verið kallaðar undarlegar. Húnljótur
fann það sama anda umhverfis sig, hvar sem hann fór.
Og hann langaði burtu.
Þetta var um vor. Sumarið, sem fór í hönd, átti að
le9gja veg yfir heiðina. Það var vandi, því víða voru
Sil og gljúfur. Ungur verkfræðingur dvaldi sumarlangt á
Prestssetrinu og stjórnaði vegagerðinni. Með honum fór
Húnljótur út í lönd, um haustið.
Inst í þröngum firði, luktum svörtum hamrahlíðum, lá
lítið þorp. Haustmyrkrið huldi það. Alt var hljótt, nema
laekurinn, sem steyptist fossandi ofan fjallið, fram á milli
húsanna. Það var kyrt í sjóinn og undarlega fáförult
ú landi.
Ef einhver hefði komið lengra að, mundi hann hafa
undrast þessa þögn. Hvernig átti hann að vita, að inni