Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 61

iðunn
Jólaminning.
55
Þó er það að eins hátíðasalurinn i Vengarn, sem
bjart er um til fullrar hlítar í minningu minni. Af engum
hátíðasal öðrum hefir staðið jafnmikill ljómi í mínum
augum. Hlaðbúið jólatré var á miðju gólfi. Upp við
loftið rnilli veggja var þaninn kross, gerður að mestu úr
rauðum pappír, kliptum í líkingu við drúpandi rósir, en
fram á milli blóma og blaða glitruðu smáperlur eins og
dögg á vormorgni. Svo var um öll ljós búið, sem mundu
þau bera dulræna birtu með ótal litbrigðum. Á veggjun-
um voru, auk annars skrauts, nokkur málverk, dálítið
rnismunandi þroskalega gerð. Nú minnist eg að eins
eins þeirra glögglega, myndar af Kristi á krossinum með
stóra, þunga þyrnikórónu á höfði, svo þunga, að hún
beygði höfuð hans til jarðar. En það, sem mér þótti
áhrifamest við þetta málverk, var hvernig tekist hafði að
láta djúpan, innilegan sigurfögnuð lýsa upp þjáningar-
drættina í andlitinu, hversu tekist hafði að láta þar mæt-
ast sársauka og fögnuð, raunir og kærleika. Jafnvel það,
að þung þyrnikórónan hafði beygt höfuð Krists, var um
leið lifandi tákn kærleika hans til þjáðra jarðarbarna —:
fyrirgef þeim, því að þeir vissu eigi hvað þeir gerðu —
svo mjög elskaði guð mennina, að hann sendi son sinn
hl að taka byrðar þeirra á herðar sér og leysa þá af
nauð sinni. En þrátt fyrir alt þetta var þó myndin nærri
barnslega einföld og einhvern veginn fékk það svo á
hlfinningar mínar, að fálmandi listamannshönd hefði
dregið hana upp í ósjálfráðum guðmóði.
Ef lil vill hefði eg ekki veitt neinu af þessu verulega
nfhygli, og ef til vill væri þetta nú gleymt að fullu, ef
mér hefði ekki verið sagt frá því, að alt væri þetta verk
oins vesalingsins, sem hingað hafði komið sem ungur,
fallinn glæpamaður. Hann hafði verið látinn ráða öllum
búnaði hátíðasalsins, en til þess hafði hann haft langan