Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 62

6
Jólaminning.
IÐUNN
íma, og þá hjálp hafði hann fengið, sem hann óskaði
eftir. Myndirnar hafði hann gert flestar eða allar, en
þær voru allar gamlar, nema Kristsmyndin. Hún hafði
komið þarna upp fyrst á þessum jólum. Leiðsögumaður
okkar lét þess getið, að þeir leiðtogarnir þarna í Ven-
garn gerðu sér miklar vonir um piltinn, sem þetta hefði
gert, — jafnvel þær vonir, að hann ætti eftir að endur-
skapa sænska list. Eg man, hve það lýsti af leiðsögumann-
num, þegar hann var að segia okkur frá þessu. Þó fékk
hitt meira á mig, að eg fann, að eg var að horfa á
þann dýrðlegasta sigur, sem eg hafði nokkru sinni séð
unninn. Hér voru öll mörk svo glögg.
Hver jól, sem eg hefi lifað síðan, hefir þessi minning
raknað upp fyrir mér. Þetta er líka eina jólaminningin,
sem eg á og mér þykir verulega mikils um vert. Ein-
hvern tíma á hverjum jólum finst mér eg vera að horfa
á Kristsmyndina í hátíðasalnum í Vengarn, og við hlið
mér stendur lokkbjartur sveinn, sem er í þann veginn
að verða fullorðinn maður. í svip hans er barnsleg og
auðmjúk sigurgleði. Að baki á hann þunga og myrka
fortíð, þrungna raunum og vonlítilli baráttu. En nú
hvessir hann í fyrsta sinn hiklaust og sigurviss sjónir á
framtíðinni, sem við honum blasir í dularfullum, yndis-
legum tíbrárljóma.
Einu sinni fanst mér eg sjá fortíð og framtíð þessa
sveins með skýrum dráttum í leiftursýn. Og á þeim sömu
jólum og það varð, reyndi eg að segja nemendum mín-
um frá því í einskonar helgisögu. Síðar þenna vetur lét
eg nemendur mína lýsa jólum í stíl. Einn þeirra lýsti
einmitt þessum jólum. Hann hafði ekki glöggvað sig á
því, að eg hafði verið að segja nýja sögu. Hann taldi
hana sögu, sem hann hafði oft heyrt áður, en hefði
verið sögð í þetta sinn með nýjum hætti. Og eg félst á