Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Qupperneq 64

58
Jólaminning.
IÐUNN
hann: Vík burt Satan, því að ritað er: Drottinn, guð
þinn, átt þú að tilbiðja og þjóna honum einum*. Er hér
ekki lýst sálarbaráttu afarmennisins, sem er að velja
milli göfugs, fórnandi starfs og rangsleitins valds? Glæpa-
maðurinn hefir barist líkri baráttu — en með ósigri. Og
þekkjum við ekki öll þá sögu af eigin raun á einhvern
hátt? »Sá ykkar, sem er saklaus, kasti fyrsta steininum*.
Það grípur okkur stundum að trúa því, að hver helgi-
sögn og hver hátíð sé blekking ein. Erfiðleikarnir, baslið,
ósigrarnir sé lífið alt eins og það er. Aldrei hefi eg
fengið jafn skýra sönnun þess, hvað þetta er rangt, og
þarna í Vengarn. Hversu fjarlægt var það, að pilturinn,
sem búið hafði hátíðasalinn og skilið hafði sigurinn í
þjáningum Krists, væri fæddur til þess eins, að lifa á
gripdeildum, og það væri hans rétta mynd og sanna líf.
Hátíðin mikla var honum miklu meira en stundargleði,
hrifningarstund, þar sem hann gleymdi raunum sínum
og vanda — alt það, sem hann hafði gert fyrir hátíðina,
bar einmitt vitni um, að hann hafði engu gleymt. Há-
tíðin hafði leitt það í Ijós, hvað hann var, yfir hverju
hann bjó, þrátt fyrir alt — og hátíðin hafði kent honum
sjálfum, hvað hann átti dýpst og hvað hann átti dýrast,
— hún hafði leyst hann úr álögum. Og þarna í hátíðasaln-
um í Vengarn var hann, á sinn hátt, og að nokkru leyti
með sjálfs sín dæmi, að boða félögum sínum á fagnaðar-
hátíðinni miklu mesta fagnaðarboðskapinn, sem hægt er að
boða þeim: að jafnvel glæpamaðurinn er guðsson í álögum.
Eg man ekki hvort eg skildi þetta, þegar eg var
staddur í hátíðasalnum í Vengarn. En eg man, að eg
skildi annað: hversu skamt er milli falls og sigurs,
hversu skylt það er, sem fellir okkur og reisir. Það sem
við gefum eitt nafn, er oft hvorttveggja í senn, vegur
niður í djúpin og upp til hæðanna. Þrek er jafnt eigin-