Frjáls verslun - 01.01.2003, Qupperneq 87

Góð ræðumennska
s
|umir menn geta með
orðum einum hrifið áheyr-
ændur sína með sér í hæstu
hæðir. Látið þá lifa sig inn í
aðstæður sem eru þeim ef til vill
alls ókunnar og fengið þá til að
framkvæma kraftaverk.
Til að tryggja góða ræðu-
mennsku eru hér nokkur hefð-
bundin ráð sem gott er að fylgja.
Það er mjög mikilvægt að
ræðumaður eða fyrirlesari sé vel
undirbúinn og hafi góða þekkingu á þvi sem hann ætlar að
tala um.
Þess þarf að gæta að hjálpargögn séu í þeirri röð sem á að
nota þau. Glærur, dreifiblöð, myndir og kynningar í tölvu-
tæku formi.
Þegar ræðumaður byrjar að tala þarf hann að vera
öruggur. Best er að hafa undirbúið sig með því að flytja
ræðuna tvisvar til þrisvar upphátt, eða að minnsta kosti upp-
hafsorð og áhersluatriði.
Ræðumaður þarf að horfa á áheyrendur sína. Best er að ná
augnsambandi af og til við einhvern í salnum.
Svipbrigði eru mikilvæg til að leggja áherslu á orð sín.
Bros öðru hveiju, íhygli, allt eftir efiiinu.
Mikilvægt er að tala ekki alltaf í sömu tónhæð og með
sama tóni, leyfa tilfinningum að flæða út í
röddina.
Til að tryggja það að allir heyri er
gott að temja sér að tala við aftasta
manninn í salnum. Ef hann heyrir,
þá heyra allir hinir.
Staða ræðumanns er
mikilvæg. Sá sem heldur
ræðu þarf að kunna að
_ standa við púltið eða
fyrir framan áheyrendur.
Standa í báða fætur, án
þess að rugga til og frá, nota
hendurnar til áherslu, ekki vera með
þær í vösunum, fiktandi í smádóti eða sífellt að
taka upp blöð og leggja niður.
Séu Power Point glærur notaðar, er fátt leiðinlegra en að
hlusta á ræðumann lesa upp það sem á glærunum stendur.
Það er góð regla að láta vita í upphafi hvort áheyrendur megi
spyija og þá hvort það sé leyft á meðan á ræðu stendur eða
eftirá.
Sé ræðan hefðbundin er alltaf gott að lauma gamanmálum
að, einum brandara eða hefja eða ljúka ræðunni á stöku, máls-
hætti eða brandara sem hæfir tilefninu.
Að lokum: Það er mun auðveldara að semja langa ræðu en
stutta en sú stutta nær að líkindum mun betur tilganginum.SH
Friðbert Traustason, formaður Sambands íslenskra bankamanna.
Persónuleg samskipti virka best
Sumir menn fara oftar á fundi en aðrir og þeytast jafnvel
heimshorna á milli til að funda. Einn þeirra er Friðbert
Traustason, formaður Sambands íslenskra bankamanna,
en hann er jafnframt í stjórn og framkvæmdastjórn Sambands
starfsmanna norrænna fjármálafyrirtækja og þarf iðulega að
fara á fundi erlendis.
„I þessu félagi eru starfsmenn flestallra Jjármálafyrirtækja
á Norðurlöndum, þar með taldir starfsmenn tryggingafyrir-
tækja allra Norðurlandanna nema Islands,“ segir Friðbert.
„Skrifstofa okkar er í Svíþjóð og framkvæmdastjórnin fúndar
flórum sinnum á ári, til skiptis á einhverju Norðurlandanna.
Þó sjaldnast hér á landi.
Auðvitað er þreytandi að vera á sífelldum ferðalögum og
fundum og við höfum reynt ítrekað að spara okkur þau.
Prófað að vera með símafundi, nota tölvupóst, setja upp
spjallrás á Netinu og annað eftir þvi. En hvernig sem á því
stendur virðist ekki vera mögulegt að sleppa því að hittast,
því að mörg mál leysast einfaldlega ekki fyrr en menn geta
rætt saman. Það er svo undarlegt.
Persónuleg tengsl virka best þó svo að ýmsar upplýsingar
geti farið á milli manna með tölvupósti og síma.“
Eitt af verkefnum framkvæmdastjórnarinnar er að vera í
samskiptum við þingmenn á Evrópuþinginu því að alltaf er
verið að breyta reglum og lögum um vinnumarkaðinn í
Evrópu, þar sem stjórnvöld hafa sterka stöðu gegn starfsfólki
og hika ekki við að beita þeirri stöðu.
„Við höfum aldrei getað náð neinum árangri með þing-
mennina fyrr en við höfum hitt þá persónulega að máli,“ segir
Friðbert. „Þeir hafa reyndar verið mjög viljugir til að hitta okkur
og við fengið um klukkustund með þeim hverjum og einum og
þá fengið ýmsu framgengL Að vísu verðum við að vera vel
undirbúin og til að mynda vilja þeir helst að við notum útprent-
un af þeim lögum sem við erum með til umræðu hveiju sinni
og skrifum athugasemdir okkar á spássíuna svo að ekki fari
milli mála hvert umræðuefnið er. Það hefur ekki dugað semja
lista yfir vandamálin á sérblaði með tilvísun í lögin.“ SS
87