Morgunn - 01.01.1978, Blaðsíða 21

ALDAHVÖBF
19
mynda ársgömul, getum við skipt þeim tíma í tvö missiri.
Hverju missiri má skipta i tvo fjórðu af ári, hverjurn fjórða
parti í tvo áttunda, hverjum áttunda parti aftur i tvennt og
þannig áfram. Við getum því sálrænt séð eða í huganum
haldið áfram að búta niður aldur baunarinnar án þess að kom-
ast nokkru sinni að svo smáu broti, að því verði ekki skipt. En
þar með kemur óendanleikinn einnig í ljós í aldri baunar-
innar. En óendanleiki í tima og rúmi er hið sama og eilífð.
Hér höfum við þá eilífðina fyrir okkur í mynd litlu baunar-
innar. Þar með höfum við séð, að baunin rúmar í sér eitthvað
það, sem er til án tíma og rúms, eitthvað sem er eilíft að eðli.
Þetta eðli baunarinnar er þvi „hásálrænt“. Að við sjáum þessa
eilífð í mynd baunar eða sem takmarkað fyrirbæri, sem er
háð upphafi og endi, er árangur „lágrar“ skynjunar. Það er
því ekki fullnaðargreining baunarinnar að hún sé bundin í
tíma og rúmi. Lokagreining hennar er sú að hún er rótfest
í eilifðinni og opinberar hana. Og þannig er hver „skapaður
hlutur“, eins og baunin, opinberun eilífðarinnar frá sjónar-
hóli „hárrar" skynjunar, þótt hún dyljist „lágri“ skynjun.
X.
Hvað er eilífðin?
Eins og lokagreining baunarinnar var eilífðareðli hennar,
þannig er um sérhvern annan „skapaðan hlut“. Þannig er
hin algera kosmiska eða hásálræna grundvallar-niðurstaða
um alla „skapaða“ eða timabundna hluti. En þessi grundvall-
ar-niðurstaða, þessi „eilífð“ er ekki fyrirbæri bundið tíma og
rúmi. Hún er ekki efni eða efnismagn, hvorki bundin stað né
aldri. En hlutur sem er án aldurs, án efnis, án litar og lög-
unar en er til eigi að síður, getur aðeins verið „eitthvað sem
er“. En þar sem þetta er hið eina sem eftir er, þegar hlutur
er skynjaður hásálrænni eða kosmiskri skynjun, getur aðeins
verið um að ræða það „eitthvað“, sem framkvæmir greining-
una, það eitthvað, sem skynjar. Hvað ætti það annars að