Morgunn - 01.01.1978, Qupperneq 22

20
MORGUNN
vera? — Það er ekkert rúm, enginn tími, ekkert efni, engin
lögun, engir litir, heldur aðeins tilfinning greiningar eða
skynjunar eilífðarinnar. Það „eitthvað“ sem skynjar er jivi
„hið lifandi eitthvað“ í verunni eða það, er við táknum sem
„sjálfið“. Og þar sem það er hið eina sem eftir er, þegar bönd
rúms og tíma hins „skapaða“ hlutar hafa verið leyst upp, og
í ljós kemur að hluturinn er gæddur eilífðareðli, getur sú
„eilifð“ aðeins verið lífveran sjálf. Engin önnur eilífð er til
og getur ekki verið til. Þetta merkir það, að með hásálrænni
skynjun skynjar lífveran að hún er sama og eilífðin. Eilífðin
er þvi ekki röð tíma- og rúmbundinna hugtaka, heldur sjálf-
ið, „hið lifandi“ eða „lífið“ í sérhverri lífveru. Þannig er hinn
skynjaði hlutur orðinn tengdur eilífðinni og eilifðin tengd
sjálfinu. Þar með er lífveran orðin eitt með kosmos eða al-
heiminum. Dropinn hefur sameinazt hafinu. Guðssonurinn
hefur sameinazt föður sínum. Hér birtist okkur hin hásál-
ræna uppbygging, sem liggur í orðum heimslausnarans: „Ég
og jaSirinn erum eitt“. Það er þessi sameining við alheiminn,
kosmos eða föðurinn, sem er takmark allra lifandi vera hér á
hinu jarðneska eða lágsálræna tilverusvæði. Hér með er lífs-
gátan leyst, ódauðleikinn sannaður þeim, sem gæddir eru
nægum hásálrænum gáfum til að skilja sönnunina. Hér er
hámark lífsskynjunarinnar. Æðra skynjanaform er ekki til.
Ef lengra er haldið hefur það í för með sér að dropinn verður
viðskila við hafið, glataði sonurinn villist frá föður sínum og
Adam og Eva hverfa inn í myrkrið, hurt frá „lífsins tré“.
XI.
Án liins hásálræna skynjanaforms yrði lífið eilíf ráðgáta.
Án hásálrænnar eða kosmiskrar skynjunar gæti fyrrnefnt
takmark og skynjun aldrei fullkomnast. Þess vegna eru allir
menn á jörSinni á firaÖri eiS til þessa skynjanaforms. Þar sem
ég get ekki hér gert nánari grein fyrir skynjunarhæfni líf-
verunnar, verð ég að visa til aðalverks míns „Bókar lífsins",