Morgunn - 01.01.1978, Síða 43

ALDAHVORl’
41
„göða“. Méð uppeldi og kennslu er barizt gegn hinu „illa“,
Segn arjgengum drápgjörnum, dýrslegum erfSavenjum, hin-
um svonefndu syndum“, en byggð upp þróun hins „góÖa“,
mannúSar eða bróSurkœrleika. Þetta sýnir Ijóslega, að innan
mannkynsins er háð styrjöld milli tuenns konar hugarfars:
hins deyðandi skemmdarstarfs gegn lífinu og mannúðar eða
ðróðurkœrleika. Það síðarnefnda er hið eina, sem getur orðið
grundvöllur menningarsköpunar framtíðarinnar, það sýnir
náttúran sjálf svo ekki verður um villzt. Méð þessar stað-
reyndir í huga má Ijóslega sjá að einni kosmiskri árstíð er að
Ijúka og önnur ný að hefjast.
XXXIII.
’larðneska mannkynið er istatt á fyrstu kosmisku árstíð
stórhringrásar, „vetrinum“.
Þar sem við vitum, að í hringrásinni eru aðeins fjórar árs-
tiðir, verðum við að bera þær tvær árstíðir örlaga mannkvns-
lns, sem fyrir liggja samkvæmt framansögðu, saman við þessar
fjórar til þess að komast að þvi hvar mannkynið er statl i
hringrásinni miklu. Við vitum að sú árstið sem nefnd er
»vetur“ merkir dauðann eða lífleysið, þegar blómskrúðið,
græna laufið, ilmurinn, ávextimir og yfirleitt allar lífsins
lindir eru i dvala. Þar sem veturinn rikir er allt hulið hvít-
snævi, hvítu lífleysi, líkklæði efnisheimsins. Veturinn er
svæði dauðans. En þar sem mannkynið er önnum kafið í
l’jónustu við dauðann, i því að hrytja niður allt líf og brjóta
iögmál þess, hlýtur núverandi ástand mannkynsins að vera
»Vetur“ kosmisku hringrásarinnar og þar með svæði dauðans
1 þessari hringrás.
Yfir ytra framferði mannkynsins, næturkuldann og hel-
gaddinn, það er að segja eigingirnina og fjandskapinn, breið-
lst emnig hvítur snæhjúpur kosmiska vetrarins í mynd hins
stemgerða kosmiska meðvitundarleysis þessa mannkyns. —
I^Tannkynið er því statt á fyrstu árstið eða „vetri“ hinnar