Morgunn - 01.01.1978, Qupperneq 62

60
MORGUNN
þessi gamla kona væri hér. Nú var mér öllum lokið, ég sagði
honum að steinþegja og halda áfram að sofa og sofnaði sjálfur
litlu síðar, án þess að sjá þessa sýn framar.
Við hádegisverðarborðið daginn eftir innti ég hróður minn
eftir því, hvort hann myndi eftir þvi, sem gerst hefði um
nóttina. Jú, hann mundi það greinilega, hann kvaðst hafa séð
gamla konu koma með mér inn í herbergið og hafði furðað
sig á því, hvað hún væri að gera þarna. „Þetta var gömul
kona með sjal,“ sagði hann. Þegar faðir minn heyrði þetta
tal okkar, skaut hann inn í: „Æ, þetta var hún Vigga gamla,
hún dó klukkan tvö í nótt, hún hefur verið á leið í bæinn,
blessunin.“
Þegar ég var í sjötta bekk menntaskólans, var ég rekinn úr
skóla fyrir græskulaust gaman, sem ég og skólabræður mínir
nokkrir höfðu frnmmi á dansleik i Kennaraskclanum. Að visu
var ég forsprakkinn, en það sem við gerðum, mun í dag vera
kallað „happening“ eða uppákoma, sem engum gerði mein
en var nánast hreinasta grín. Sprellið, sem ég gerði var að
ganga að röð stúlkna, sem sátu á bekkjum og hiðu bess að
vera boðnar upp og spyrja: Dansarðu tango eða dansarðu
vals e. þ. h. og er stúlkurnar stóðu unp — sagði ég við þær:
Þvi dansarðu ekki? Um leið og ég hvarf frá þeim á dans-
gólfinu. Aðrar voru sakirnar ekki.
Þetta þætti óskiljanlegt i dag — að reka nemendur úr skóla
fyrir engar sakir. Við vorum 2, sem urðum nafngreindir af
þessum nemendum skólans, og skólastjóri Kennaraskólans
kærði framferði okkar til rektors og leiddi það til brottrekst-
urs okkar úr skóla, af bví að við vildum ekki gefa upp, hverjir
hinir hefðu verið, sem voru með ckkur. Brottrekstur hessi
hafði djúp áhrif á mig — út af bessu óréttlæti og skilnings-
leysi. Ég komst i tilfinningalegt uppnám og það svo, að ég
hugleiddi jafnvel að stytta mér aldur. Mér fannst hetta lif
hérna á jörðinni svo leiðinlegt, maður mætti ekki hafa smá
grin i framrni, allt yrði að vera svo rígskorðað i tilverunni og
því væri best hara að taka ekki lengur þátt í þessum leiðin-
lega leik og stytta sér aldur. — En lifsgleði min og trú varð