Morgunn - 01.01.1978, Blaðsíða 84

82
MORGUNN
talaði um myrkrahöfðingjann. Ég fór að hvísla einhverju að
móður minni, sem þá fékk strax ávítur fyrir að hafa alið upp
svona óþægan strák, svo ég steinþagnaði. Eftir nokkra stund
gat ég þó ekki að því gert en impra á því við móður mína
hvort þessi maður færi ekki að hætta þessum hávaða og handa-
pati. Vel má vera að hann hafi heyrt eða í öllu falli grunað,
hvað ég sagði. Hitt er víst að nú var þolinmæði prédikarans
þrotin. Hann þuldi yfir móður minni rnjög kröftug viðvör-
unarorð, svo aldrei hafði ég heyrt neitt svipað áður. Ég man
enn — eftir meira en sjötíu ár — hvemig þau enduðu og er
það sæmileg sönnun þess, hve sárt ég hef fundið til þeirra:
„Ef þú elur þennan strók upp í þessu eftirlæti og kennir hon-
um ekki að hlýða og bera virðingu fyrir guðsorði, þá liggur
ekkert annað fyrir honum en hafna i æstum eldum helvitis."
Við þessi orð prédikarans fannst mér sem eldtungur brynnu
á mér bæði hrygg og rassi, þvi auðvitað sneri ég þannig við
honum. Engin orð fá lýst ótta mínum, enda fór ég að háskæla,
svo jafnvel sjálfum „guðsmanninum“ hnykkti ónotalega við
og glápti á móður mína, sem tók þessu með þeirri háttvísi,
sem ég hef aldrei skilið.
Þetta voru fyrstu kynni mín af ægivaldi trúarinnar, og
munuð þér fara nærri um áhrifin. Síðan hefur mikið vatn
runnið til sjávar. Ég hef reynt að litast um af ýmsum sjónar-
hólum, bæði einn og með elskulegum félögum, sem hafa bent
mér inn í þá ljósheima, sem þeir trúa að bíði þeirra, þegar
jarðnesku lífi lýkur. Þrátt fyrir allt þrái ég mest að sofna við
nið silfurtærra linda, í örmum móður náttúru, sem er mér
svo undur kær. Á hina hlið er mér ljúft og skylt að minnast
margra ferðafélaga, sem af fúsum vilja og fórnarlund hafa
hjálpað mér á ýmsan hátt og ávallt viðbúnir að styrkja þá,
er stormar lifsins hafa leikið harðast. Slíkir menn hafa fundið
þann guð, sem er öllum æðri og þrá að likja eftir honum. Það
er min skoðun að þeir megi sofna — með hros á vör — við
sólarlag.
Kæri Ævar R. Kvaran. Mér er það vel Ijóst að nú er ég
kominn í ógöngur, eins og jafnan áður. En — ég hugga mig