Morgunn - 01.12.1979, Síða 19

UM DAUÐANN
97
mjög hættulega ferð. Hann var að takast á hendur vonlausa
ferð fyrir konung sinn og fólkið var að hylla hann. Hann kom
inn til þess að kveðja mig og kraup við beð minn yfirkominn
af harmi. Yið vissum bæði, að við myndum ekki sjást aftur í
þessu lífi. Aðskilnaðurinn var ákaflega dapurlegur, og þegar
sýnin hvarf mér, grét ég sáran. Mér fannst ég hafa gengið í
gegnum þessa hörðu raun í annað sinn.
Þegar sýnin hvarf mér var ég hálfrugluð, því ég þekkti
engan sem gæti hafa verið þessi maður. Þegar ég síðar fór að
hugsa um þetta fór ég að brjóta heilann um það, hvort það
kynni að hafa verið maður sem ég þekkti þá vel, því i fyrsta
sinn sem ég sá hann leitaði mjög sterklega á mig að ég hefði
þekkt hann vel í öðru lífi. Og nú velti ég þvi fyrir mér — að
vísu án minnstu sannfæringar — hvort þetta kynni að hafa
verið hann.
En þegar ég sá A hvarf mér allur efi. Það var enginn annar
en hann. Og sú trú mín hefur verið óbifanleg æ síðan“.
Þegar Raynor Johnson skrifaði þetta eftir vini sínum höfðu
þessi hjón verið gift í rúman aldarfjórðung og má því segja,
að hið ljúfa samband þeirra hafi verið búið að standast próf
sitt til hlýtar.
Já, þannig sagði konan frá þessu. Það er eftirtektarvert, að
þessi sýn hennar birtist henni með öllum tilfinningakrafti
ákveðinnar minningar.
1 hinu fræga riti sínu PHÆDO, þar sem Plato á ógleyman-
legan hátt lýsir dauða Sókratesar, lætur höfundur i ljós þá
skoðun, að ef sálimar yrðu fyrst til við fæðingu, þá virtist
heimspekingi ólíklegt að þær lifðu eftir dauðann. Má ef til vill
orða þetta svo, að ef eðli sálarinnar er ódauðlegt (eins og Plato
áleit) þá leiði ódauðleikur, sem felur í sér takmarkalausa fram-
tíð til þess, að fortíðin sé einnig takmarkalaus. Að fallast á
annað án hins, eins og sumir virðast gera, er furðulegur koll-
hnís í andlegri leikfimi, sem erfitt hlýtur að vera að gera sér
grein fyrir á hverju byggist.
Hvort líf sé að þessu loknu hefur verið mikið rætt og um
það hafa verið skrifaðar bækur í þúsundatali. Á íslensku er til
7