Morgunn - 01.12.1979, Qupperneq 31

XJM DAUDANN
109
á tvo lífsþætti sérstaklega: Að leitast við að auðsýna öðrum
kærleik og leita sér aukinnar Jiekkingar.
En hver er nú afstaða manns, þegar það fer að renna upp
fyrir honum að hann sé dáinn? Að visu i þeim skilningi að
hann hefur fulla meðvitund og fylgist jafn vel með því sem
reynt er að gera við líkama hans og gerist í kringum hann.
Hvemig tekur hann þvi að hverfa úr jarðlíkama sínum og
jarðlifinu, að þvi er virðist fyrir fullt og allt?
Samkvæmt rannsóknum Moodys virðist verða hjá flestum
mikil breyting á Jxessari afstöðu til dauðans frá því sem tiðkast
í upphafi dauðareynslunnar. Algengast er að frásegjendur í
upphafi andláts síns harmi þetta og þrái heitast að hverfa
aftur til líkama síns. En þegar hinn deyjandi hefur notið and-
látsreynslu sinnar i ákveðinn tíma kemur að Jivi, að hann kýs
ekki lengur að hverfa aftur í jarðneskan líkama sinn. Að
minnsta kosti gildir Jxað um flesta þá sem svo langt komast að
þeir mæti ljósverunni, sem minnst var á í dæminu hér að
framan. „Ótilneyddur hefði ég aldrei horfið frá þessari veru“,
sagði einn viðmælenda Moodys við hann.
Ymsar konur, sem áttu börn, sögðu þó rannsóknarmanni að
hefði Jjað ekki verið vegna þrár þeirra eftir börnunum, þá
hefðu þær ekki kosið að hverfa til haka. Hér varð ástin á
börnunum og skylduræknin Jiyngri á metaskálunum en eigin
vild að öðru leyti, eins og eftirfarandi dæmi sýnir. Kona segir
frá:
„Ég hugleiddi Jxað hvort ég ætti að vera um kyrrt, en þá
varð mér um leið hugsað til barnanna minna þriggja og eigin-
manns míns. Það er enginn leikur að útskýra þetta, en meðan
ég var í návist ljósverunnar hafði ég síður en svo nokkra löng-
un til þess að hverfa aftur. En ég er mjög skyldurækin og ég
átti skyldum að gegna við fjölskyldu mína, svo ég ákvað að
reyna að snúa aftur til þeirra“.
Karlmaður segir frá svipuðu með Jjessum orðum:
„Ég held mér sé óhætt að segja, að Guð hafi verið mér eftir-
látssamur, því ég var dáinn og hann lét læknana endurvekja