Morgunn - 01.06.1989, Síða 15

MORGUNN
DULRÆNANAR FRÁSAGNIR
varð oftast að bíða fáeinar mínútur og hlusta, áður en þau
tifuðu af stað, ýmist fá eða mörg, og mikið liðugri gangurinn
suma daga en aðra, og virtist mér sem veðurlag — hiti? —
hefði áhrif á gang þeirra. Stóra klukkan hvarf strax af þilinu,
þegar tilheyrendurnir voru farnir. Þegar ég spurði vinina
mína í „sambandi“ um þetta, hvort þeir vissu, hverju þetta
sætti, kom það svar; að þeir hefðu kennt manninum, sem dó
og ég bað þá fyrir, að koma þessu öllu af stað, til að gera
okkur viðvart um návist sína, og hvað hann væri strax orðinn
heima í hlutunum þar hinumegin, því að til þessa þyrfti
efnafræðilega þekkingu og mikla ástundun. Þeir sögðu, að
honum gengi óvenjulega fljótt að komast niður í lögmáli
nýju tilverunnar sinnar. Stöku sinnum hafa þeir lofað S. —
svo nefni ég manninn, — að skrifa ofurlítið með hönd mið-
ilsins okkar, og finnum við mikinn mun þess, hvað þá er allt
stirðara og örðugra miðlinum.
Einn þeirra, sem til úranna heyrði, var sjúkur unglings-
piltur, sem var mjög elskur að dulrænu fyrirbrigðunum og
hafði ánægju af að sitja þar sem úrin gengu og hlusta á þau.
Hann var náfrændi S. og var þess fullvís að hann væri hjá sér.
Pilturinn sjúki — hann skulum við kalla A — átti heima í bæ
búandans á Hlöðum, rétt hjá húsinu okkar. En þegar piltur-
inn kemur eitt sinn inn þangað sem hann átti heima, heyrir
hann að úrin ganga þar sem hann er, og heyrðu það fleiri en
hann, og fylgdi hljóð þeirra honum eftir, ef hann færði sig til.
Þetta var honum ánægja. Ári síðar dó pilturinn, og bað ég
vinina mína ósýnilegu um að láta S. vera hjá honum, þegar
hann vaknaði og h jálpa honum og leiðbeina. Mér var sagt, að
það hefði orðið eins og ég bað um. Rúmlega hálfu ári síðar
tóku úrin aftur að tifa, uppi, þar sem A sat áður, og enn
heyrum við 6-7 tifið, og er ganghljóðið nú með ýmsum hætti
og stundum líkara mótorahöggum í fjarlægð. Samt var þetta
rétt hjá okkur, og var eins og það léki sér að því að breyta
hljóðinu og ganginum á ýmsa vegu. Ég talað oft við þetta, í
fullvissu um, að þvarna væru „drengirnir okkar“, S. og A, að
gera okkur vör við sig. Það var skringilegur leikur, þegar
þetta var að flytja sig til úr einum stað í annan, eftir því sem
13