Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 48

Vmislegtutan úr heimi
MORGUNN
heim til sín, og urðu þess þá vísari, að hann var systursonur
eins af æðstu mönnum ensku biskupakirkjunnar og kominn
langt út á glapstigu.
Presturinn sagði unga manninum frá konunni, sem hann
hafði séð og kvaðst halda, að hún hlyti að vera móðir hans.
Pilturinn sagði, að lýsingin ætti nákvæmlega við móður sína.
Prestur bætti því þá við, að þegar pilturinn hefði náð sér
aftur, skyldu þeir halda dálítinn tilraunafund. Peir héldu
fundinn, þessir þrír. Prestur fór í sambandsástand, og móð-
irin — systir kirkjuhöfðingjans — náði valdi á honum og
talaði við drenginn sinn. Þegar prestur vaknaði, sat pilturinn
grátandi öðrumegin við borðið og lögmaðurinn grátandi
hinu megin. Þeir sögðu presti, að móðir piltsins hefði komið
með orðin, sem hún hefði sagt við son sinn í andlátinu, að
hún hefði sungið fyrir hann, og að hún hefði sagt honum, að
nú væri hann að komast út úr þrengingunum og að eftirleiðis
mundi honum farnast vel.
Conan Doyle bætti því við, að hann hefði sjálfur fengið
bréf frá þessum unga manni. í bréfinu var sagan sögð frá
upphafi og þessu bætt við; „Þetta er skatturinn, sem ég greiði
til málsins, er hefir bjargað mér.. Ég skal aldrei komast út á
villustiga oftar. Farið þér með þetta eins og yður sýnist“.
Conan Doylesendi móðurbróðurnum, kirkjuhöfðingjanum,
bréfið og skrifaði honum með því, lét hann vita, að hann
mundi aldrei gera almenningi kunnugt, hver pilturinn væri,
og bætti við þessum orðum: ,,En gerið svo vel að segja aldrei
eftirleiðis, að þetta sé djöfullegt mál. Munið eftir því, það er
himneskt“. Kirkjuhöfðinginn svaraði bréfinu engu.
Kirkjuþing það, sem getið er um hér að framan, var háð í
síðastliðnum októbermánuði. Þar gerðist það merkilegast,
að þingið setti spíritsmann á dagskrá og tók hann til umræðu.
Að minnsta kosti hefir enskum blöðum þótt það lang sögu-
legast af gerðum þingsins. Engir af þeim prestum ensku
kirkjunnar, sem látið hafa uppi afdráttarlaust fylgi við spír-
itismann og að sjálfsögðu hafa mesta þekkingu á honum,
voru fengnir til að halda ræður, og að því hefir verið fundið.
46