Morgunn - 01.06.1989, Síða 55

MORGUNN
HITT OG ANNAÐ
krafa (ekki við neinar tilraunir), að undantekinni einni
sögunni. Ég hugsa mér að flokka það, svo að ykkur veitist
léttara að átta ykkur á því; en sú flokkaskifting er mjög af
handahófi, því að ekki er sjálfsagt, í hvern flokk sumum
sögunum eigi að skipa.
Það fyrsta, sem ég hef frá að segja, á ekki heima í neinum
flokki, af því að það er alveg sérstaks eðlis.
Loftkenda slœðan.
Frá því er ég fyrst man eftir mér, sá ég alltaf eitthvað
umhverfis fólk, Iíkast loftkenndri slæðu, með ýmsum litum;
mér sýndist þetta vera utan um allan líkamann, nokkurs
konar hýði, og vera í lögun eins og hann; mest bar á þessu
utan um höfuð manna, og þar sýndist mér það taka lengst út.
Litirnir voru mjög mismunandi, gulir, bláir, fjólubláir,
rauðir, grænir, gráir, dökkgráir og jafnvel svartir; stundum
voru fleiri litir saman, sem tilheyrðu sömu persónu. Líka
voru litirnir missterkir, stundum lýsti þetta eins og ljós, af
öðrum dimmdi og fólkið geðjaðist mér eftir því, hvaða litir
voru umhverfis það; stundum varð ég beinlínis hrædd, þegar
litirnir voru mjög dökkir.
Ég hélt lengi frameftir, að allir sæju þetta; varð því ekki
lítið hissa, þegar ég fékka að vita það, að enginn sæi þetta
nema ég.
Á seinni árum hefi ég mikið til hætt að sjá þetta. Það getur
stundum komið fyrir, en er orðið talsvert sjaldgæft, og aldrei
nema þegar ég sé fólk í fyrsta sinn. Fyrst þegar ég fór að sjá
þetta, gerði ég mér alls enga hugmynd um, hvað þetta gæti
verið.
Á seinni árum hef ég farið að ímynda mér, að þetta, sem ég
sé með þessum hætti, geti ekki verið annað en það sem nefnt
er „Aura“.
53