Morgunn - 01.06.1989, Qupperneq 57

MORGUNN
HITT OG ANNAÐ
Hjá okkur var telpa 14 ára gömul; faðir hennar stundaði
sjómennsku á mótorbát, sem gekk frá Keflavík. Það var
kvöld eitt, meðan ég lá, að veðrið var mjög vont; bátar voru
þá allir komnir, nema bátur sá, sem faðir telpunnar var á;
hann var ókominn og menn voru orðnir hræddir um, að
eitthvað hefði orðið að. Ég vissi þetta og maðurinn minn
hafði farið niður eftir, ef vera kynni að einhverjar fréttir
kæmu.
Ég varð þá ein inni. Stofa var fram af svefnherberginu og
hurðin lokuð á milli. Ekki vissi ég, hvar telpan var. Pá tek ég
allt í einu eftir því, að mér finnst eins og ég hafi enga fætur.
Ég athuga þetta rólega, en það hefur ekkert að segja — ég
finn ekki til fótanna; svo smáfærist þetta tilfinningarleysi upp
eftir líkamanum og að lokum fann ég ekkert nema höfuðið.
Mér þótti þetta afskaplega undarlegt og skildi ekkert í þessu,
og dálítið fannst mér það óþægilegt að hafa ekkert nema
höfuðið. En ég átti eftir að verða enn meira undrandi, því að
næst fann ég, að ég stóð á gólfinu fyrir framan rúmið og sá
líkama minn liggja í rúminu. Ég varð alveg steinhissa; samt
datt mér í hug, hvort þetta væri ekki dauðinn. Mér fannst það
nú samt ekki sennilegt, því að ég hafði ekki verið svo veik að
það væri líkleg skýring. Ég varð því að leggja árar í bát, hvað
skýringu snerti. Ég fór þá að líta kringum mig; líkama hafði
ég, að mér fannst, en hann var allt öðruvísi en sá gamli, því að
mér fannst ég strax finna að nú gæti ég farið ferða minna
frjáls, hvert sem ég vildi; ég fann, að munurinn var afskap-
legur. Pá tók ég eftir því, að allir veggir voru eins og gegnsæ-
ir. Ég notaði mér það og sá þá, að í næstu stofu sat telpan,
sem ég hef áður getið um. Ég sá, hvar hún sat, og sá, að hún
var að gráta; ég mundi ekki í svipinn eftir neinu sem valdið
gæti henni hryggð, en mér fannst strax ég finna svo innilega
til með henni. Allt í einu mundi ég það, að pabbi hennar var í
ofveðrinu á sjónum.
Nú þótti mér gott að vera frjáls, — nú skyldi ég fara og
leita að bátnum. Mér fannst ég fara út í myrkrið og illviðrið;
það gjörði mér nú reyndar ekkert til; ég vissi af því, en fann
það ekki.
55