Sjómaðurinn - 01.12.1939, Side 39

SJÓiMAÐURINN
33
Jón flxel Pétursson:
jólaveizla í /'Aiðjarðarhafi.
Ai) VAR NOIvKRU fyrir jól, að við lögðum
af slað á „Sindra" ganila frá litlum kola-
útflutningsbæ skammt frá Newcastle, Padstow
heitir hann, að mig minnir. Ferðinni var heitið
lil Ílalíu, með farm af kolum lianda herskipum
ítala og átti að losa liann i einni af herskipa-
höfnum þeirra, sem þá var raunar ekki að fullu
gjörð, en það var Spezia.
Sindri gamli fór sér að engu óðslega, en svaml-
aði niður fljótið Tyne, i gegnum kolareyk, eim-
pipuöskur og látlausa barsmíð lofthamranna á
skipasmíðastöðvunum, undir stjórn liafnsögu-
mannsins.
Það var ekkert jólalegt yfir honum né skips-
höfninni, enda talsvert langt lil jóla enn; livort
tveggja svart af kolaryki upp fyrir eyru, þeir
sem eyru liöfðu.
livorltveggja, bæði skipið og skipshöfnin, voru
þó í góðu skapi, yfir þvi að losna frá bannsett-
um kolareyknum og öskrinu, fullviss um að
l)æði mannlegur máttur og svo Ægir, mundu,
er út á sjóinn kæmi, hreinsa bæði skip og menn.
Og svo liitt, að draga andann úti á rúmsjó, það
var eins og liátið hjá því, sem er í sumum kola-
hæjunum, en svo var þaö einnig um þennan hæ.
Hafnsögumaðurinn yfirgaf nú skipið og eftir-
lét skipstjóranum, sem hafði livorki meira né
niinna en þrjá stýrimenn sér við hlið, að stjórna
þvi, er út úr Tynefljótinu kom. Það liittisl líka
svo vel á, að þá grysjaði kolamökkinn og sást
sjórinn nú greinilega, þó að enn gætti sorans
fi'á fljótinu. Var nú haldið sem leið lá suður með
stefnu, auk þess sem það oftasl nær er mikl-
nni erfiðleikum bundið að komast í gott færi
við þau vegna loftvarnahyssanna. Að öllu sam-
nnlögðu er því talið, að likindin lil þess að loft-
sprengja Iiitti herkip, sé tiltölulega lítil, enda
hefir reynsla síðustu mánaða sýnta það greini-
]ega.
-----Og ])cssa dagana eru öll ]>essi hernað-
nrlæki í fullum gangi einhversstaðar á sjónum,
l)ar sem hvert þeirra syngur með sínu lagi yfir
eyðilögðum skipum og druknandi mönnum.
Pétur Sigurðsson.
Sindri gamli á jólakvöldið.
ströndum Englands, gegnum Ermarsund, yfir
Biskajaflóa, og allt þar til komið var suður und-
ir Gibraltarsund. Ekkert har lil tiðinda á þess-
ari leið, nema hvað litlu munaði að Sindri gamli
sigldi niður stóra skonnortu úti fyrir ströndum
Portúgal. Henni hafði láðst að hafa uppi sigl-
ingarljós, en á dimnnun nóttum þykir það hvorki
viturlegt né drengilegt. A síðustu stundu sýndi
liún Ijósblossa og með slöku snarræði þeirra, er
á verði voru á Sindra gamla, tókst að víkja fyr-
ir henni og komast hjá ásiglingu. En orðin, sem
fylgdu henni eftir út í náttmyrkrið, skulu ekki
tilgreind hér. Þau verður liver og eihn, sem þess-
ar línur les, að gjöra sér í hugarlund.
Það var talsvert lélt yfir mönnum, þegar kom-
ið var suður undir Gíhraltarsund, því ])að var
á allra vitorði, að í Gihraltar átti að taka kol,
en ekki nóg með það, heldur var þess fastlega
vænzt, að þangað kæmu bréf til okkar að heim-
an, og því ekki litið um dýrðir, ef sú von skyldi
rætast.
Skipshöfnin var það, sem kalla mætti bland-
aður kór, menn frá ýmsum löndum, — katólsk-
ir, lútherstrúar, fríþenkjarar og Guð má vita
hvað. Hið hezta samkomulag ríkti þó að öllu
jöfnu á milli þessara manna, en þar voru lield-
ur engin landamæri, nema þá horðstokkur gamla
Sindra, en innan hans vorum við allir.
Er lil Gibraltar kom, fengum við flestir bréf,
og vex-ður ekki ofsögum sagt af þvi, hversu á-
nægðir við vorum, því einhvernveginn liöfðu
þau ekki náð okkur í Englandi, þó þeirra hefði
getað verið von þar. Meðal þeii-ra, sem fengu