Viðar - 01.01.1939, Blaðsíða 87

Viðar]
GUÐMUNDUR HJALTASON
81
orð féllu, er sýndu skapið, stundum kom það jafnvel fyrir,
að hann með einkennilegu atferli, er hér verður eigi lýst,
hefti skap sitt, en hann skundaði burt, þegar mest lá við.
Þetta er tekið fram hér til að sýna, hve mikla alúð hann
lagði við að temja lund sína, og koma í veg fyrir, að hún
hlypi með hann í gönur.
VI.
Þegar ég lít til baka á kennslustarfsemi Guðmundar, þá
verður mér minnisstæður áhugi hans á starfinu og skyldu-
rækni hans við það.
Engan vafa tel ég á því, að Guðmundur var á mörgum
sviðum ágætur kennari. Þó er það grunur minn, að kristin-
dómsfræðsla hans hafi oft skarað þar fram úr, enda hefur
greindur og merkur nemandi hans sagt mér það, að hann
hafi ávallt mest fagnað þeim kennslustundum. Aftur var
hann slakur reikningskennari, enda vissi hann það sjálfur
og fór eigi dult með það í æfisögu sinni. Dálitla tilhneig-
ingu hafði hann til þess við kennslu yngri barna að reyna
að gera námið að leik, en óvíst tel ég, hvort það hefur
borið tilætlaðan árangur. En af allri kennslu hans eru mér
fyrirlestrar hans hugstæðastir. Þar lagði hann fram alla
krafta sína. Þar var hann óskiptur að verki. En oft var
hann að lesa og skrifa við aðra kennslu efni, sem henni
kom eigi við, og fannst mér það stundum hafa áhrif á
kennsluna Eigi tel ég þörf á að lýsa hér fyrirlestrum
hans hvorki efni þeirra né framsetningu. Þetta er mönnum
hvorttveggja alkunnugt. Hins vil ég geta, að ég tel, að
þeir hafi tapað miklu, er hann færði þá í letur, af því að
höfundurinn var ólíkt betri ræðumaður en rithöfundur.
Virðist mér hið ritaða mál hans bera þess ljósan vott, að
hann sótti menntun sína til annarra landa, aftur bar
miklu meira á íslenzku alþýðumáli í ræðum hans eins og
það var talað í sveitum íslands í æsku hans. Þetta er líka
algengt fyrirbrigði, að lifandi málið, — ræðan, — verður
áhrifameira í flutningi höfundarins, og eins hið gagnstæða,
6