Viðar - 01.01.1939, Blaðsíða 117
Viðar]
BENEDIKT G. M. BLÖNDAL
111
öðrum skólum er þungamiðjan fræðsla, í þessum skólum
vakning. Það er ekki ákveðið fyrirfram, hve mikið skuli
lært af ákveðnu bókmáli. En reynt er að glæða áhuga
nemenda fyrir málefnum, jöfnum höndum talað til til-
finninga og vits. Meira hugsað um að vekja menn til um-
hugsunar en veita ákveðinn þekkingarforða. Þeim, sem
stutta eiga skóladvölina, er nauðsynlegt að fá hjálp til að
átta sig á ýmsum spurningum, er lífið beinir til þeirra sem
einstaklinga og þjóðfélagsborgara. Stefnur og straumar
tímans eru raktir og ræddir, reynt að víkka sjóndeildar-
hring nemenda og glæða tilfinningalíf þeirra. Öllum ætti
að vera það ljóst, að alþýðuskólar geta ekki orðið annað en
hjálp til sjálfsmenntunar, eftir að skóladvclinni lýkur. Ekk-
ert virðist mér vera öruggara meðal til þess en andleg vakn-
ing.“
Þessi orð hins horfna hugsjónamanns eru þess verð að
gefa þeim gaum í sambandi við alþýðuskóla okkar.
Benedikt Blöndal var lengi kennari við Eiðaskóla. Kennslu
sinni hagaði hann eftir þessu. Hann kappkostaði að auka
útsýni nemenda sinna í sambandi við ýmis viðfangsefni.
Bezt lét honum að kenna í fyrirlestrum og miðlaði þá nem-
endum sínum oft af djúpsærri reynslu sinni. Enda var hann
frábær mælskumaður. Hann gat haldið langa skipulega
fyrirlestra um fræðileg efni, án þess að hafa nokkurt orð
skrifað.
Beztu kennslustundir hans voru þær, þegar hann gleymdi
sér, vék frá aðalviðfangsefninu og ræddi um einhver áhuga-
mál sín. Hrifust þá allir með, svo að algjörð kyrrð var í
kennslustofunni, og þótti kennslustundin ótrúlega fljót að
líða.
Benedikt þótti vænt um alla leitandi og hugsandi ung-
linga. Hann vissi, að í þeim voru mannsefni. En honum var
illa við áhugaleysi og kæruleysi hjá ungu fólki. í áður-
nefndri grein segir svo: „Mér er illa við áhugalausa menn.
Þeir eiga engin málefni til að vinna fyrir og þá vantar þá
lífsfyllingu, er enginn má án vera.“