Saga - 1952, Blaðsíða 15

273
að segja sannleikann, en hún stóð við það, sem
hún hafði áður sagt. Þá er sagt í dóminum, að
fógeti hafi engin góð ráð eða uppörfun fengið
til málarekstrarins, heldur hafi allir ráðið hon-
um frá frekari afskiptum af því og sagt, að bezt
væri að fela guði dóm um það. í skrifi sínu til
konungs frá þessum árum,1) sem síðar verður
vikið að, segir Herluf Daa og ber fógeta sinn
fyrir því, að Guðbrandur biskup hafi mælt þeim
orðum, að bezt væri að fela drottni málið, því
að það væri skilningi manna of vaxið. Verður
þessi sögn fógetans ekki véfengd, og er hún ljós
vottur þess, að fyrirmönnum Skagfirðinga hafi
ekki verið sérstaklega hugleikið, að meiri reki
væri gerður að máli þessu. Sjálfur biskupinn,
inn áhrifaríki maður Guðbrandur Þorláksson,
er talsmaður þeirra, og notar þá röksemd, sem
trúuðum manni - og það voru menn í þá daga -
var erfitt að neita, að drottinn kynni enn að
hafa gert kraftaverk eða dásemdar, sem mann-
legum skilningi væri of vaxið. Biskup - og víst
eigi síður lögmaður - hefur viljað hlífa Þór-
dísi, frændkonu sinni, og Tómasi, við frekari
aðgerðum, enda hafa þeir vafalítið búizt við
því, að reynt mundi annars verða að koma fram
pyndingum við hana, eftir því sem fram hafði
farið á alþingi áður um sumarið.
Jörgen Daníel kvaðst hafa stranga skipun
höfuðsmanns um það að pína konuna til sagna,
ef hún vildi ekki segja sannleikann með fúsum
vilja. Hann sinnti því ekki ráðleggingu biskups.
Spurði fógeti Þórdísi þá enn, hvort hún vildi
ekki segja sannleikann, en þá segir, að hún hafi
1) Alþb. ísl. IV. 327.
Saga.18