Saga - 1952, Blaðsíða 10

268
vseri faðir að barni hennar, enda líklegt, að
byggðarrómurinn hafi að því beinzt um leið og
hann kom upp.
Nú er farið að grafast fyrir um barnsfaðern-
ið. Það var venjulega verk prestsins að leita
frétta um slíkt, ef á þurfti að halda. En stund-
um reyndist erfitt að sannreyna þetta atriði.
Við bar, að konur neituðu með öllu að segja til
faðernis barna sinna. Stundum tilnefndu barns-
mæður ónefndan mann, sem fundið hefði þær í
haga úti, og kváðust þá annaðhvort ekki vita
nafnið eða greindu eitthvert nógu alvanalegt
nafn, svo að ógerningur reyndist að finna þann,
sem til var vísað. En Þórdís Halldórsdóttir
hafði ekki þann hátt á. Hún fullyrti það blátt
áfram, að hún hefði alls ekki í þær vændir kom-
izt með nokkurum karlmanni, að hann gæti ver-
ið faðir barns hennar. Þessi sögn Þórdísar gerði
auðvitað illt verra, enda þótt trúgirni almenn-
ings væri á þeim tímum lítil takmörk sett, því
að framburður hennar hefur blátt áfram styrkt
grun margra manna og orðróm um getnað barns-
ins í meinum, og þá hefur ekki öðrum verið við
það dreift en Tómasi Böðvarssyni, námági
barnsmóðurinnar. Nú var úr vöndu að ráða, og
hafði Jón lögmaður Þórdísi frændkonu sína því
með sér til alþingis 1609. Leitaði hann nú ráða
í lögréttu um það, hvernig með mál þetta skyldi
fara. Þar kom og Tómas Böðvarsson og bauð
tylftareið til synjunar því, að hann væri faðir
barns Þórdísar. En enginn þorði þá að bera upp
á hann faðernið. Og varð því eigi af eiðvinn-
ingu. Lögrétta virðist engin svör hafa getað
veitt við spurningu lögmanns. Höfuðsmaður
var þá Herluf Daa. Hafði hann komið út um