Saga - 1952, Blaðsíða 8

266
biskups. Sýslumaður kvað Þórdísi enga nauð-
syn að vinna eið þenna, með því að enginn hefði
bórið hana sök. Sennilega hefur lögmaður heyrt
orðróminn, eigi síður en aðrir, en hann hefur
ef til vill grunað, að orðrómurinn væri ekki með
öllu tilhæfulaus, og honum hefur því líklega
verið óljúf eiðvinning hennar. Líka má vera, að
hann hafi talið eiðvinninga gera illt verra, með
því að byggðarrómnum væri gefinn byr undir
báða vængi með henni. En eigi linnti umtali
manna í byggðarlaginu um óskírlífi konunnar,
sem nú fór þess enn á leit við lögmann á Seylu-
þingi í apríl 1608, að hún fengi að vinna eiðinn.
Lét sýslumaður nú til leiðast og leyfði henni að
vinna eið þenna „eftir landsins vísu og vana“.
Sór Þórdís nú, að hún hefði aldrei komið til sam-
lags við nokkurn mann, lífs eða liðinn, til barns-
getnaðar. En eiður þessi reyndist rangur, því
að daginn fyrir Mikaelsmessu (þ. e. 28. septem-
ber) sama ár fæddi hún meybarn í heiminn.
Eftir því hefur hún verið á fjórða mánuði með-
göngutímans, ef hann er talinn 9 mánuðir, svo
sem venjulegast er, þegar hún vann eiðinn.
Þegar þetta gerðist, hafði Stóridómur verið
lög í landi hér rúmlega 40 ár. Barneign utan
hjónabands var þá refsiverð, jafnvel þótt eng-
um meinum væri til að dreifa. Slík barneign
var frillulífisbrot, sem varðaði hvort foreldra
fyrsta sinni 18 álnir vaðmála. Slíka smásekt
hefði Þórdísi eða aðstandendum hennar auðvit-
að verið auðvelt að greiða. Og úr því að mann-
orð hennar var spjallað opinberlega, þá varð
kostur hennar ekki verri, þó að sektin væri
greidd. En að lögum og landsvenju þá og lengi
síðan átti að gera raun til faðernis hvers óskil-