Saga - 1952, Blaðsíða 64

322
glæsimenni væri og búinn mörgum og miklum
kostum. Innan Skálholtsumdæmis voru þá uppi
ágætisprestar, vitrir, lærðir og hreinlífir, sem
sannarlega hefðu átt að standa við biskups-
kjör framar utanumdæmis presti, sem blettað
hafði siðferðilega mannorð sitt. Skulu hér
nefndir Eyjólfur Sæmundsson í Odda og Bjarn-
héðinn Sigurðsson í Kirkjubæ. Guðmundur
prestur Brandsson í Hjarðarholti, sem var ná-
frændi Þorgils Oddasonar og aldavinur, and-
aðist á þessu ári, en hann var um Vestfirðinga-
fjórðung talinn standa næstur Klængi til bisk-
upstignar1). Ef hinsvegar er gert ráð fyrir
því ótrúlega, að kjörhöfðingjarnir hefðu ekki
talið það úrslitaannmarka á ráði manns, sem
átti að verða æðsti vörður siðgæðis í meétum
hluta landsins, þótt hann hefði framið áður-
nefnt brot, gat Björn biskup á Hólum trauð-
lega fallizt á þá skoðun, en einmitt með hans
forsjá var Klængur kosinn. Og ef hann hefði
gerzt sekur um þessa ávirðingu, gat Björn
biskup ekki dulið hana í meðmælabréfi sínu til
erkibiskups, er biskupsefni fór til vígslu. En
með þannig lagað leiðarbréf upp á vasann
mátti með vissu búast við, að erkibiskup neit-
aði honum um vígslu með öllu, en færist ekki
orð við Klæng biskupsefni á sama veg og özuri
erkibiskupi, er hann vísaði Jóni biskupsefni
ögmundssyni á fund páfa með þessum orðum:
„Svá kannast mér til, hinn kærasti bróðir! sem
þú munt flesta alla luti til þess hafa, at þú sér
til biskups fallinn, ok því trúi ek, at sæll sé sá
1) Sturl. I. 36.