Saga - 1952, Blaðsíða 59

317
ástum, er heldur höfðu við honum horft í sín-
um huga. Hann var stórlyndur og stórgjöfull
við vini sína, en ör og ölmusugóður við fátæka
menn, linur og lítillátur. „Kátr var hann ok
keskifimr“,, og jafnlyndur við vini sína, svo
að þangað var til allra úrlausna að sjá, er hann
var, hverskyns er við þurfti. Mikill var hann
málafylgismaður, ef hann var sóttur til ásjár,
því að hann var höfðingi mikill bæði sakir
vizku og málsnilli. Honum voru og landslögin
í kunnara lagi. Af því höfðu þeir höfðingjar
allan hlut mála, er hann var í fylgi með. Var
og engi sú gerð um stórmál, að eigi væri Klæng-
ur biskup til hennar tekinn. Þá fer höfundur
allmörgum orðum um rausn og örlæti Klængs
biskups og getur þess, að hann gaf Skálholts-
kirkju, er hann lét smíða og prýða á alla lund,
gullkaleik settan gimsteinum* 1). En það fær
ekki dulizt, að höfundi hefur þótt örlæti og
rausn biskups í veizluhöldum og fégjöfum lítt
í hóf stillt, því að til þess hafi þurft nær
ógrynni fjár. Og hann segir, að veizlan mikla
er kirkjan var vígð, og dagverð höfðu í Skál-
holti ekki færri en VII hundruð (840) manna,
1) Enn er til kvittun Kristjáns III. Danakonungs,
rituð í Kaupmannahöfn 19. nóvember 1542, er sýnir,
að Gizur superintendant Einarsson hefur ekki að-
eins látið af hendi við umboðsmann konungs, Krist-
offer Huitfeldt, gull og silfur Skálholts dómkirkju
í sleginni mynt, heldur einnig afhent honum einn
gullkaleik, er kirkjan átti (M. Ketilsson, Forordn.
I. 244 og Dipl. Isl. XI. nr. 159). Engar líkur benda
til annars, en að þetta hafi verið sá hinn sami gull-
kaleikur og Klængur biskup gaf dómkirkjunni.