Saga - 1967, Qupperneq 77

RITFREGNIR
369
Allar koma bækur þessar út í stóru upplagi og seljast vel í Fær-
eyjum. Bjarni, fyrst og fremst, og þeir menn aðrir, er standa að
útgáfunni með honum, eiga skildar miklar þakkir af hálfu ís-
lendinga fyrir sérstætt framtak við það að koma íslenzkum forn-
íitum á færeyska tungu og gefa þau út.
Páll J. Nolsöe, landskjalavörður í Færeyjum, er að semja Sigl-
ingasögu Færeyinga, og hafa þegar komið út af henni 4 bindi,
alls 1448 blaðsíður, með mörg hundruð myndum. Enn eru ókomin
fimm bindi, og vinnur Páll nú af kappi við þetta verk. Hér er um
svo merkilegt rit að ræða, að mér er til efs, að nokkur þjóð í heimi
eignist slíka sögu um siglingar sínar, þá er á daginn kemur, hvert
verk Páls verður í raun og veru, þegar hann hefur lokið því.
Enn er að minnast á fjórða Færeyinginn, en það er Robert Joen-
sen í Klakksvík. Frá hans hendi hafa þegar komið átta bækur a.
m k., allar stórmerkar, auk ritgerða í tímaritum. Þótt Róbert sé
ekki lærður þjóðháttafræðingur, er hann svo vel að sér í þeirri
Svein, að því er Færeyjar snertir, að frábært má telja. Enda er
kann orðinn víðkunnur fyrir rannsóknir sínar, og ef honum end-
ist heilsa og lif til þess að vinna úr því, sem hann hefur viðað að
sér, mun nafn hans verða frægt um meginhluta Evrópu og ef til
vill víðar. Þjóðháttarannsóknir hans hafa þegar skipað honum á
fremsta bekk meðal þjóðháttafræðinga í Norðurálfu. — Að sjálf-
sögðu væri æskilegt að gera verkum þeirra Færeyinga, sem ég hef
nefnt, verðug skil, en hér er þess enginn kostur. En hver veit nema
komi dagar og komi ráð.
Að þessu sinni hef ég einungis reynt að kynna bók Erlends Pat-
Urssonar, fyrrverandi útvegsmálaráðherra Færeyinga, af því að ég
tel ávinning fyrir landa mína að lesa hana. Sama á reyndar við
Um rit Páls Nolsöe og Roberts Joensens. Af því, sem Færey-
lngar hafast að og áður er getið, mættu slíkir bókagerðarmenn
Sem íslendingar eru gjarnan veita því athygli. Meðan Færeyingar
vinna að grundvallarritum, föndrum við íslendingar einkum við
gefa út spjallbækur og andatrúarrit.
Færeyingar virðast þekkja sinn vitjunartíma. Þeir hafa látið
cndur standa fram úr ermum, meðan ekki var um seinan að heimta
huð úr munnlegri geymd, sem atvinnu- og þjóðháttasögu þeirra
mátti vera hald í, jafnframt því sem þeir hafa kannað prent-
a ar heimildir og handrit. Vafalaust munu þau rit, sem hér hefur
veiið vikið að, svo og önnur, sem eru í undirbúningi, eiga eftir
a' hafa mikið gildi fyrir færeyska tungu og þjóðerni. f þau má
^®íja vopn sögunnar, en þau hafa orðið margri þjóð haldbezt, þá
1 nrest hefur á reynt.
nlendur Patursson tileinkar færeyskum brautryðjendum rit sitt,