SunnudagsMogginn - 25.04.2010, Page 23

25. apríl 2010 23
Ofanflóðasjóður sá svo um að gera varnargarð ofan við
bæinn og lauk því verki síðastliðið haust.
„Margir sögðu eftir skriðurnar að hér yrði ekki búið
aftur. Og í haust sagði við mig maður: Mikið rosalega var
þetta ógeðslegt hjá ykkur eftir skriðurnar! Ég var bara svo
heppin að sjá það ekki; var bara með hugann við vinnuna
sem framundan var við að koma öllu í gott horf,“ segir
hún nú.
Rósa María segist ekki hafa verið smeyk síðan hún flutti
heim á ný. „Það fórust sex manns í skriðuföllum á síðustu
öld á Íslandi. Hve margir fórust í bílslysum?“
Óskar er sér líka meðvitandi um að hætta er ekki lengur
fyrir hendi, en segir þó að sér hafi ekki verið sama í fyrra-
sumar þegar hann heyrði að grjót fór að hrynja úr fjallinu
ofan bæjarins. „Mér leið ekki vel en veit að allt var í lagi.
Samt var það ónotaleg tilfinning. Þetta blundar í manni.“
Þegar jólin gengu í garð 2006 segir Rósa María að hug-
urinn hafi ekki verið heima í Grænuhlíð heldur hjá fólk-
inu í Hvammi „sem þurfti að mjólka kýrnar okkar“.
Þau segja bæði að sitthvað jákvætt hafi komið út úr
hamförunum, þrátt fyrir allt. „Mér finnst ég til dæmis
miklu ríkari eftir að skriðurnar féllu en áður. Ekki af pen-
ingum, en ég á svo marga góða vini og er svo þakklát fyrir
allan stuðninginn sem við fengum. Mér finnst líka að ég
skuldi mörgum.“
Besta jólagjöfin
Tæpu ári eftir hamfarirnar segir Rósa María þau hjón hafa
fengið jólagjöf sem líklega sé sú besta nokkru sinni. Ung
hjón í sveitinni færðu þeim kvígu að gjöf – en þegar hún
kom voru svo margar kýr komnar í fjósið í Grænuhlíð að
ekki var pláss fyrir fleiri „þannig að við sendum þessa út í
Stærra-Árskóg“, segir hún. Þar varð stórbruni í nóv-
ember 2007 og gríðarlegt tjón; bróðurpartur 200 naut-
gripa bústofns drapst og hjónunum í Grænuhlíð fannst
það besta mögulega jólagjöf að færa hjónunum í Stærra-
Árskógi kvíguna. Þau vissu hve samhugur og aðstoð
skipta miklu máli.
„Þó svo að bændur þurfi jafnvel að bregða búi núna
fyrir sunnan er það vonandi ekki til langframa. Ég vona að
hægt verði að flytja bústofn tímabundið á aðrar jarðir eins
og gert var í okkar tilfelli og að fólki verði síðan hjálpað
við endurreisnina,“ segir Rósa María. Þau segja bæði að
ekki sé vonlaust verk að byggja upp eftir svona áföll en
það taki vissulega á. Nefna svo að hópur bænda af Suður-
landi hafi verið staddur í Eyafirði þegar gosið á Fimm-
vörðuhálsi hófst um daginn. Ein konan í þeim hópi er
kunningi hjónanna í Grænuhlíð og starfaði þrjú sumur á
bænum fyrir mörgum árum. Þau sendu henni og mörgum
fleirum geisladisk með myndbandi sem útbúið var eftir
hörmungarnar í Grænuhlíð. „Ég veit að fólkið var búið að
skoða diskinn þegar það ók hérna framhjá, hafði því séð
hvernig hér var umhorfs eftir skriðurnar og hvernig búið
var að hreinsa til þegar þau komu. Fólkið sá því svart á
hvítu að ef eitthvað kæmi fyrir á þeirra heimaslóðum væri
mögulegt að byggja upp aftur. Það skipti fólkið miklu
máli,“ segir Rósa María.
Rósa María í dyrum íbúðahússins í Grænuhlíð rétt fyrir jólin 2006. Þá var ekki sérlega fallegt um að litast en hún segist í raun ekki hafa tekið eftir því, vegna þess að verk var að vinna.
Morgunblaðið/Skapti Hallgrímsson
Óskar bóndi framan við íbúðarhúsið í Grænuhlíð áður en farið var að hreinsa til eftir skriðurnar sem komu úr Hólafjalli.
’
Gárungarnir segja að
ég hafi beðið Guð um
aur en hann misskilið
mig, segir Óskar bóndi í
Grænuhlíð þegar hann hugs-
ar til baka, til daganna rétt
fyrir jólin 2006. Honum var
ekki hlátur í huga þá, en
segir ágætt ef menn geti gert
að gamni sínu.