SunnudagsMogginn - 25.04.2010, Síða 28

28 25. apríl 2010
V
eðrið var kolbrjálað og skipið Sigurbáran VE
hafði strandað við suðurströndina. Freysteinn
Jóhannsson, fréttastjóri Morgunblaðsins á vakt,
spurði hvort við Árni Johnsen, þá blaðamaður á
Mogganum, treystum okkur til að fara í flug og ná myndum
þegar skipverjunum yrði bjargað í land. Allt flug innanlands
lá niðri og ekki gott útlit til flugs.
Ég hringdi í vin minn, Guðmund Hilmarsson, þá flug-
stjóra hjá Arnarflugi og nú hjá Cargolux, og spurði hvort við
ættum að reyna að fljúga og mynda skipið og björgun skip-
verja. Guðmundur er einn af þeim mönnum sem svitna ekki
einu sinni þegar flestir menn væru orðnir vatnslausir af
hræðslu. Hann var til í að reyna flug en veðrið var orðið það
vont að erfiðast var að ná flugvélinni út úr flugskýlinu í
rokinu. Ég hafði samband við Hannes Hafstein hjá Slysa-
varnafélaginu. Ég lét hann alltaf vita þegar við ætluðum að
reyna að ná myndum við erfið skilyrði. Hannes bað okkur
að fara varlega og spurði hvort við værum orðnir vitlausir,
það lægi allt flug niðri vegna óveðursins, en Sigurbáran
sénsinn. Guðmundur spurði mig: „Raggi, er þetta komið?“
Ég ætlaði aðeins að pína Árna og spurði hann hvort ekki
væri í lagi að fara eina ferð enn. Árni horfði á mig og vissi
alveg hvað ég var að fara, ég ætlaði að láta hann gefast upp.
„Við förum eins og við þurfum,“ svaraði Árni og neitaði að
gefast upp. Við slepptum því að taka aukahring og flugum
heim á leið.
Björgun hf. náði Sigurbárunni á flot nokkrum vikum síð-
ar en skipið var töluvert skemmt.
Við lentum heilir og það draup ekki svitinn af Guðmundi
frekar en venjulega. Sjálfur hef ég flogið með Guðmundi um
allt land í sjúkraflugi í öllum veðrum að nóttu til og um all-
an heim á þotum. Ég hef aldrei séð hann skipta skapi eða
breyta um svip við erfiðar aðstæður – sama hvað gengur á.
Guðmundur er alltaf jafnrólegur, það leikur allt í hönd-
unum á honum.
Þegar við komum í hús á Morgunblaðinu stóð Freysteinn
eins og hvítt lak, náfölur, og horfði á okkur. Ég horfði á
hann á móti og spurði: „Hvað? Er eitthvað að, dó einhver?“
væri komin upp í fjöru. Við félagarnir gerðum okkur klára
og fórum í loftið. Ókyrrðin var töluverð í flugtakinu og átti
eftir að versna mikið á leiðinni og við strandstað. Þegar við
komum á staðinn var búið að bjarga skipverjum í land og
skipið barðist um í öldurótinu. Guðmundur gerði aðflug að
skipinu og það var nánast ógerlegt að mynda sökum hrist-
ings. Ég hitti á skipið í annarri hverri mynd og flugvélin
ólmaðist og var við það hreinlega að ofrísa í nokkur skipti
yfir skipinu. Ég er alveg viss um að Súpermann hefði ekki
flogið í þessu veðri, búningur hans hefði einfaldlega rifnað.
Árni, sem er ýmsu vanur, var orðinn bullandi flugveikur í
ókyrrðinni og kastaði upp í nokkur skipti. Það var enginn
ælupoki í vélinni þannig að við fundum götóttan plastpoka
sem míglak og vöfðum handklæði utan um hann. Mér
fannst ekkert sérstaklega leiðinlegt að geta strítt Árna að-
eins og ætlaði að taka mynd af honum í aksjón. Þá stoppaði
hann, leit upp og sagði: „Ef þú tekur mynd þá helli ég þessu
yfir þig.“ Ég sá það í augunum á Árna að hann meinti það
sem hann sagði og sleppti því að taka myndina, tók ekki
Sagan bak
við myndina
Ragnar Axelsson
rax@mbl.is
„Eruð þið
orðnir
vitlausir?“
Sigurbáran VE strandaði í af-
takaveðri við suðurströndina í
mars 1981. Enda þótt ekki væri
gott útlit til flugs fórum við Morg-
unblaðsmenn í loftið til að ná
myndum af strandinu.